My name is Jamila Sharafani and I am 41 years old. I live with my children and my husband in Athens. I have a big family, nine boys and two girls. We were born in Mossoul, in Iraq. In Iraq, we used to live in an apartment, like here in Greece. We were sharing the house with my husband’s parents. We do not know when we will go back to Iraq because it is war in Mossoul. We left when we heard that Daech will come to take Mossoul. My husband got shot in his shoulder. We were scared of the war and so we decided to leave.
We came from Turkey to Greece. We are in Greece for one year and six months. We do not know where we will go and we are waiting for a second interview. We want to go to another country where all the family will be together. We will not go back to Iraq. We only need a safe country for us. Any country, Greece, Germany, France, Spain… Greece is a good country. I am worried if Greece will refuse us for this second interview.
Now we do not have anything in Iraq we lost everything there because of Daech, because of the war. I am afraid of Arabs in Mossoul because I am Kurdish. We love them there, we are like a family but we are afraid of them at the same time because of terrorism. We do not know people there, we can not trust anyone because they hide their face with a veil, hijab. We do not even know who shot my husband. We are only looking for a safe place. Not only for me and my husband but for our kids.
Please, we only need a country where we will be safe and that will love us. We need people to know our story to understand our situation. We do not know our future, we need to know what we will do. In the new country, our children will go to school to build their future. It is finished for my husband and I. I hope my kids will be doctor, engineer, journalist…Now I can not sleep. I am very stressed about the whole situation.
Το όνομά μου είναι Jamila Sharafani και είμαι 41 χρονών. Ζω με τα παιδιά μου και με τον σύζυγό μου στην Αθήνα. Έχω μια μεγάλη οικογένεια που αποτελείται από εννέα αγόρια και δύο κορίτσια. Γεννηθήκαμε στο Mossoul, στο Ιράκ. Στο Ιράκ, μέναμε σε ένα διαμέρισμα, όπως και εδώ, στην Ελλάδα. Μοιραζόμασταν το σπίτι με τους γονείς του συζύγου μου. Δεν γνωρίζουμε πότε θα επιστρέψουμε στο Ιράκ, επειδή γίνεται πόλεμος στο Mossoul. Φύγαμε, όταν μάθαμε πως το Ισλαμικό Κράτος θα κατακτήσει το Mossoul. Ο σύζυγός μου πυροβολήθηκε στον ώμο του. Φοβηθήκαμε λόγω του πολέμο και αποφασίσαμε να φύγουμε.
Ήρθαμε από την Τουρκία στην Ελλάδα. Βρισκόμαστε στην Ελλάδα ένα χρόνο και έξι μήνες. Δεν ξέρουμε πού θα πάμε και περιμένουμε να γίνει η δεύτερη συνέντευξη. Θέλουμε να πάμε σε μια άλλη χώρα, όπου όλη η οικογένεια θα είναι μαζί. Δεν θα επιστρέψουμε στο Ιράκ. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια ασφαλή χώρα για εμάς. Οποιαδήποτε χώρα, Ελλάδα, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία…η Ελλάδα είναι μια καλή χώρα. Ανησυχώ για το αν η Ελλάδα μας απορρίψει στην δεύτερη συνέντευξη.
Δεν έχουμε τίποτα στο Ιράκ τώρα. Τα χάσαμε όλα εξαιτίας του Ισλαμικού Κράτους, εξαιτίας του πολέμου…Φοβάμαι τους Άραβες στο Mossoul γιατί κατάγομαι από το Κουρδιστάν. Τους αγαπάμε και είμαστε σαν οικογένεια, αλλά την ίδια στιγμή τους φοβόμαστε εξαιτίας της τρομοκρατίας. Δεν ξέρουμε κανέναν εκεί και δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν, επειδή κρύβουν το πρόσωπό τους με μια μαντίλα. Ακόμα, δεν ξέρουμε ποιός πυροβόλησε τον σύζυγό μου. Απλά ψάχνουμε για ένα ασφαλές μέρος. Όχι μόνο για ’μένα και τον σύζυγό μου, αλλά για τα παιδιά μας.
Σας παρακαλούμε, το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια χώρα στην οποία θα είμαστε ασφαλείς και θα μας αγαπάνε. Χρειαζόμαστε τους ανθρώπους να μάθουν την ιστορία μας για να καταλάβουν την κατάστασή μας. Δεν γνωρίζουμε το μέλλον μας, αλλά θα πρέπει να μάθουμε τι θα κάνουμε. Στην καινούργια χώρα, τα παιδιά μας θα πάνε στο σχολείο για να φτιάξουν το μέλλον τους. Για ’μένα και τον σύζυγό μου έχει τελειώσει. Ελπίζω τα παιδιά μου όμως να γίνουν γιατροί, μηχανικοί, δημοσιογράφοι…Τώρα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Είμαι πολύ αγχωμένη για την όλη κατάσταση.