I am Basel and I am 27 years old. My origin is from Palestine, but I was born in Syria as a refugee. In Syria, I was studying at the University as a Chemical engineer. Also, I am a tailor. I fled from Syria because of the war and the bad condition. Thus, I decided to start my journey to Europe.
The first step was to cross the borders from Syria to Turkey. My first attempt was pretty hard. The Turkish army caught me in the borders and they hit me for no reason… just because I was crossing the borders. After that, all my body got injured and when they got enough hitting me… they sent me back to Syria. In the end, they told me one thing before they let me free: “If we see you again… we gonna kill you’’. Afterwards, I went to the hospital and I stayed there for two days. All the time, I was thinking about how to leave Turkey and not to go back to Syria. After the hospital, I went straight to the borders and tried to escape again from Syria. The second time, I was able to pass the borders. Some of the policemen, there, were shooting above us.
Thus, by faith and strength, I arrived in Turkey alive. I stayed there only for seven days. I was always moving from one place to another. I was looking for a smuggler with a cheap price to cross the country and come to Greece. Some days later, I found a person to help me cross the borders to Greece. In my group, we were about 70 people, who swam across the water. We also had many women and children with us, but finally, we arrived in Greece safe. It was the 4th of April, 2016.
We thought that we were going to stay here, in Greece, like our friends who came to Europe before us. They were here only for a couple of weeks. It took me a while until I realized that I was stuck in a small refugee camp, in a Greek island, in the middle of the sea. Thus, I started leading a new life there. I made some new friends with different nationalities. I also learnt their language, so as to be able to communicate with them. I tried to talk to people as much as I could. I was trying to make them feel better by listening to their stories and talking with them. Then, I started volunteering at an organization, as a translator. It was not easy listening to people complaining and I could not do anything about it… “my hands were tied”. I was helping for almost a year and ten months, and I was always looking forward to having a good life. Looking for hope and happiness in people’s eyes. After that period, I moved to Athens and I still have the same life. Regarding my future, my main goal is to get my documents and to go back to Lebanon and from there to Syria.. to my family!
Είμαι ο Basel και είμαι 27 ετών. Η καταγωγή μου είναι από τη Παλαιστίνη, αλλά γεννήθηκα στη Συρία ως πρόσφυγας. Στη Συρία σπούδασα χημικός μηχανικός, στο πανεπιστήμιο. Εκτός αυτού, είμαι και ράφτης. Δραπέτευσα από τη Συρία λόγω του πολέμου και της κακής κατάστασης που επικρατούσε. Έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω το ταξίδι μου προς την Ευρώπη.
Το πρώτο βήμα ήταν να περάσω από τα σύνορα Συρία-Τουρκία. Η πρώτη προσπάθεια ήταν αρκετά δύσκολη. Ο τουρκικός στρατός με συνέλαβε στα σύνορα και με χτύπησε χωρίς λόγο…απλά, επειδή περνούσα τα σύνορα. Μετά από αυτό, όλο το σώμα μου τραυματίστηκε και όταν σταμάτησαν να με χτυπούν…με έστειλαν πίσω στη Συρία. Στο τέλος, πριν με αφήσουν ελεύθερο, μου είπαν ένα πράγμα: «Αν σε δούμε ξανά…θα σε σκοτώσουμε». Αργότερα, πήγα στο νοσοκομείο και έμεινα εκεί για δύο μέρες. Συνέχεια σκεφτόμουν με ποιό τρόπο θα φύγω από τη Τουρκία, ωστέ να μην γυρίσω πίσω στη Συρία. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, πήγα κατευθείαν στα σύνορα και προσπάθησα να δραπετεύσω ξανά από τη Συρία. Τη δεύτερη φορά, κατάφερα να περάσω τα σύνορα. Μερικοί αστυνομικοί που βρίσκονταν εκεί, πυροβολούσαν ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας.
Συνεπώς, με πίστη και δύναμη, έφτασα στην Τουρκία ζωντανός. Έμεινα εκεί μόνο για εφτά ημέρες. Συνέχεια πήγαινα από το ένα μέρος στο άλλο. Έψαχνα να βρώ έναν λαθρέμπορο, που με λίγα χρήματα, θα μπορούσα να διασχίσω τη χώρα και να έρθω στην Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα, βρήκα κάποιον που με βοήθησε να περάσω τα σύνορα για να έρθω στην Ελλάδα. Στη δική μου ομάδα ήμασταν περίπου 70 άτομα, που διασχίσαμε τη θάλασσα κολυμπώντας. Επιπλέον, πολλές γυναίκες και παιδιά ήταν μαζί μας, αλλά τελικά φτάσαμε στην Ελλάδα ασφαλείς. Ήταν 4 Απριλίου του 2016.
Νομίζαμε πως θα μείνουμε εδώ, στην Ελλάδα, όπως οι φίλοι μας που ήρθαν στην Ευρώπη πριν από εμάς. Έμειναν εδώ μόνο για δύο εβδομάδες. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμουν σε ένα μικρό κέντρο φιλοξενίας προσφύγων, σε ένα ελληνικό νησί, στη μέση της θάλασσας. Έτσι, ξεκίνησα τη «νέα ζωή μου» εκεί. Έκανα μερικούς νέους φίλους διαφορετικών εθνικοτήτων. Επίσης, έμαθα να μιλάω τη γλώσσα τους για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί τους. Προσπαθούσα να τους μιλάω όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα. Ακούγοντας τις ιστορίες του και συζητώντας μαζί τους, προσπαθούσα να τους κάνω να νιώσουν καλύτερα. Στη συνέχεια, ξεκίνησα να προσφέρω τη βοήθειά μου, σαν μεταφραστής, εθελοντικά σε μια οργάνωση. Δεν ήταν εύκολο να ακούω τους ανθρώπους να παραπονιούνται και να μην μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό…«τα χέρια μου ήταν δεμένα». Βοηθούσα σχεδόν ένα χρόνο και δέκα μήνες και συνεχώς ανυπομονούσα να έχω μια καλή ζωή. Έψαχνα για ελπίδα και ευτυχία στα μάτια των ανθρώπων. Μετά από εκείνη τη περίοδο, πήγα στην Αθήνα και ακόμη και τώρα ζω την ίδια ζωή. Σχετικά με το μέλλον μου, ο κύριος στόχος μου είναι να αποκτήσω τα έγγραφά μου και να πάω πίσω στο Λίβανο και από εκεί στη Συρία…στην οικογένειά μου!