We are all humans! We led a normal life and we had many thoughts for the future. When I was in Afghanistan, I worked as an engineer.
In Afghanistan, the situation was not very good due to the war and we were very sad. Sometimes we had to go somewhere else and we wondered if we will go back or not. Maybe a bomb was dropped and that would cause us death. Maybe we wouldn’t be able to go back home. My siblings were married and later I was married too. Although there was a war, I was happy because my family was close to me.
Nobody wants to leave his country and his family, but we had to leave our country and come to Greece. Unfortunately, we experienced a very bad event. One day, a truck with four people came near to our house and these people were carrying bombs and they did a very bad thing. The explosion was very big. Except for those four people who died, many innocent people passed away and were injured. That was very bad.
That day, my father and my wife were injured very badly, while I and my younger brother were injured only in the head. Our house was destroyed and only ruins were left. My father and my wife had to go to the hospital but the ambulance could not reach us immediately. During this tragic situation, I was alone and I had to face all these by myself. I felt very bad because I was the only one who was in a somehow better state.
Later at the hospital, they said to me that my father had passed away. My brother and my wife stayed in the hospital for about two months. During that period, my wife was pregnant with twins but due to her injury, she miscarried. Later on, I and my wife left the city where we lived and we went to Kabul, to a better hospital than the previous one so as to stitch her up. We stayed for a while there but as the situation was getting worse due to the war, we decided to leave.
When we started our journey to come to Greece, my wife was pregnant with our son, Benjamin. We have been in Greece for about three years. When we first came, we stayed in Piraeus. After my wife gave birth to our son in the hospital, they took us to a refugee centre, in Schisto. There were many good people from the Office of the United Nations High Commissioner for Refugees(UNHCR) who helped us very much, especially with our newborn baby. They helped us, so as to come to the Skaramagas refugee centre. They told us that because we had the baby, we were not able to stay in a tent and for this reason they brought us to Skaramagas. We thank them very much.
One day I got sick very badly and I had to stay at the hospital for seven months. I stayed for a long time in the “Evaggelismos” hospital and many people got to know me. Benjamin was just two months old and I missed him so much because I couldn’t see him. I am still a little bit sick and that’s why I come and go to the hospital. I am still young and I would like to work in order to be able to send some money to my mother and my sister who stayed back, in my country. Unfortunately, I cannot understand Greek very well so as to be able to work outside the refugee centre and to earn some money.
Although we have been in Athens for a long time, we still don’t know many places. Many times, we only stay in the house. Lately, the situation in the Skaramagas refugee centre has changed. Now, some new people have come. Before that, there were many good people and sometimes we were singing, discussing and we were having a great time. Now, the situation is kind of dangerous.
We would like to thank Greece and Greeks who help us so much. They are very good people. I think very much about the Greeks because they are wonderful people. Although we don’t understand much of their language and we don’t speak English, they have helped us very much. In Greece, we lead a safer life, without wars. We thank you because we are safe, our children learn Greek and English and we receive a large assistance. We are happy because our child was born in Greece and not in a country with war like Afghanistan. Luckily, our child will neither see nor face all those things that we had to deal with. We want our son to become a good person, to have good thoughts and experiences from his life. Also, we want him to understand that in our life we must be kind and good people, not like the boys in Afghanistan. Thank you for your help and thank you for everything!
We didn’t mind in which country we would go, we just wanted to leave from Afghanistan’s state of war. Luckily, at present, we are all together and my child is safe. This is our life until now!
Όλοι είμαστε άνθρωποι! Είχαμε μια κανονική ζωή και είχαμε πολλές σκέψεις για το μέλλον. Όταν ζούσα στο Αφγανιστάν, εργαζόμουν ώς μηχανικός.
Στο Αφγανιστάν η κατάσταση δεν ήταν πολύ καλή λόγου του πολέμου και ήμασταν αρκετά λυπημένοι. Υπήρχαν στιγμές που έπρεπε να πάμε κάπου και αναρωτιόμασταν αν θα επιστρέψουμε ή όχι. Μπορεί να έπεφτε μια βόμβα και να πεθάνουμε, ίσως δεν ξανα γυρνούσαμε σπίτι. Τα αδέλφια μου ήταν όλα παντρεμένα, αργότερα παντρεύτηκα και εγώ. Αν και γινόταν πόλεμος, ήμουν χαρούμενος γιατί είχα κοντά μου την οικογένειά μου.
Κανένας δεν θέλει να φύγει από τη χώρα του και να αφήνει την οικογένειά του, αλλά εμείς έπρεπε να αφήσουμε την χώρα μας και να έρθουμε στην Ελλάδα. Δυστυχώς βιώσαμε ένα πολύ άσχημο γεγονός. Μια μέρα ήρθε κοντά στο σπίτι μας ένα φορτηγό με τέσσερις ανθρώπους, οι οποίοι ήταν με βόμβες στο σώμα τους και έκαναν πολύ κακό. Η έκρηξη ήταν πολύ μεγάλη, εκτός από αυτούς τους τέσσερις που πέθαναν, αρκετοί αθώοι πέθαναν και τραυματίστηκαν. Ήταν πολύ άσχημο.
Εκείνη την ημέρα ο πατέρας μου και η γυναίκα μου τραυματίστηκαν πολύ άσχημα. Ενώ εγώ και ο μικρός μου αδερφός τραυματιστήκαμε στο κεφάλι. Το σπίτι μας καταστράφηκε, έμειναν μόνο ερείπια. Ο πατέρας μου και η γυναίκα μου έπρεπε να πάνε στο νοσοκομείο, αλλά το ασθενοφόρο δεν μπορούσε να έρθει άμεσα. Μέσα σε αυτήν την τραγική κατάσταση εγώ ήμουν μόνος να αντιμετωπίσω όλο αυτό. Ένιωθα πολύ άσχημα, διότι μόνο εγώ ήμουν σε κάπως καλύτερη κατάσταση.
Αργότερα στο νοσοκομείο μου είπαν ότι ο πατέρας μου πέθανε. Ο αδερφός μου και η γυναίκα μου ήταν για περίπου δύο μήνες στο νοσοκομείο. Εκείνη τη περίοδο, η γυναίκα μου ήταν έγκυος και περιμέναμε δίδυμα, δυστυχώς εξαιτίας του τραυματισμού απέβαλε. Αργότερα, μαζί με την γυναικα μου φύγαμε από την πόλη που μέναμε και πήγαμε στην Καμπούλ, σε ένα καλό νοσοκομείο να της κάνουν ράμματα. Μείναμε λίγο καιρό εκεί, αλλά καθώς η κατάσταση γινόταν χειρότερη λόγω του πολέμου, αποφασίσαμε να φύγουμε.
Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για να έρθουμε στην Ελλάδα, η γυναίκα μου ήταν έγκυος στον γιό μας, τον Βενιαμίν. Ζούμε στην Ελλάδα περίπου τρια χρόνια. Όταν πρωτο ήρθαμε ήμασταν στο Πειραιά. Αφού γέννησε η γυναίκα μου στο νοσοκομείο, μας πήγαν στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στο Σχιστό. Εκεί, υπήρχαν πολλοί καλοί άνθρωποι από την Ύπατη Αρμοστεία που μας βοήθησαν πάρα πολύ, ειδικά με το λίγων ημερών μωρό μας. Μας βοήθησαν να έρθουμε στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στο Σκαραμαγκά. Μας είπαν ότι, επειδή είχαμε το μωρό, δεν γινόταν να μένουμε σε σκηνή και γι αυτό μας έφεραν στο Σκαραμαγκά. Τους ευχαριστούμε πάρα πολύ!
Μια μέρα αρρώστησα πολύ άσχημα και χρειάστηκε να μείνω στο νοσοκομείο για επτά μήνες. Έμεινα τόσο πολύ καιρό στο νοσοκομείο ‘Ευαγγελισμός’, που με είχαν μάθει πολύ άνθρωποι. Ο Βενιαμίν ήταν μόλις 2 μηνών και μου έλειπε πάρα πολύ που δεν τον έβλεπα. Ακόμα είμαι λίγο άρρωστος, πηγαινοέρχομαι στο νοσοκομείο. Είμαι νέος ακόμα και θα ήθελα να δουλεύω, για να μπορώ να στέλνω χρήματα στη μητέρα και την αδερφή μου που έχουν μείνει πίσω. Δυστυχώς δεν καταλαβαίνω καλά Ελληνικά για να μπορώ να δουλεύω εκτός του Κέντρου Φιλοξενίας Προσφύγων και να κερδίζω καλά χρήματα.
Αν και είμαστε τόσο καιρό στην Αθήνα, ακόμα δεν γνωρίζουμε πολλές περιοχές της. Αρκετές φορές καθόμαστε μόνο στο σπίτι. Τελευταία η κατάσταση μέσα στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στο Σκαραμαγκά έχει αλλάξει αρκετά. Έχουν έρθει διάφοροι νέοι τώρα. Πριν υπήρχαν πολλοί καλοί άνθρωποι καλοί, μερικές φορές τραγουδούσαμε, συζητούσαμε και περνούσαμε σχετικά καλά. Τώρα είναι κάπως επικίνδυνη η κατάσταση.
Ευχαριστούμε πολύ την Ελλάδα και τους Έλληνες που μας βοηθούν τόσο πολύ. Είναι πολύ καλοί άνθρωποι. Σκέφτομαι πολύ τους Έλληνες γιατί είναι υπέροχοι άνθρωποι. Αν και δεν καταλαβαίνουμε πολύ τη γλώσσα τους και δεν μιλάμε αγγλικά, μας έχουν βοηθήσει πάρα πολύ. Στην Ελλάδα έχουμε μια πιο ασφαλή ζωή, χωρίς πολέμους. Ευχαριστούμε διότι είμαστε ασφαλείς, τα παιδιά μας μαθαίνουν ελληνικά και αγγλικά, και εμείς δεχόμαστε μεγάλη βοήθεια. Είμαστε χαρούμενοι που το παιδί μας γεννήθηκε στην Ελλάδα και όχι σε μια χώρα με πόλεμο σαν το Αφγανιστάν. Ευτυχώς το παιδί μας δεν θα δει, ούτε θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει όλα αυτά που περάσαμε εμείς. Θέλουμε να γίνει καλός άνθρωπος, να έχει καλές εικόνες και σκέψεις από τη ζωή. Να καταλαβαίνει ότι στη ζωή μας πρέπει να είμαστε ευγενικοί και καλοί, όχι σαν τα αγόρια στο Αφγανιστάν. Ευχαριστούμε για όλη την βοήθεια και όλα τα καλά!
Δεν μας ένοιαζε σε ποια χώρα θα πηγαίναμε, απλά θέλαμε να φύγουμε από την εμπόλεμη ζώνη του Αφγανιστάν. Τώρα ευτυχώς είμαστε όλοι μαζί και το παιδί μου είναι ασφαλές. Αυτή είναι η ζωή μας ως τώρα!