I am Falah and I am 48 years old. When I was one year old, I lost my dad. I grew up only with my mother. After that, I went to school. I went to school for about five years and then I stopped because we were a very poor family. I tried to help my mother and I started to work in a cement factory. I started working when I was 15 years old. I worked there for twenty years and after that, I married my wife Jamila. Those days in Mossoul, Iraq, were safe. We left Iraq for a better future for my kids. My kids since they opened their eyes, the only thing they have seen is the war. When we left Iraq, the route was very difficult for us because we did not have much money. We came by ourselves, without smugglers’ help. We spent money only on the car to take us to the borders. The police in the borders of Greece caught six families on the road, but we were very lucky. They said that only our family will pass and they rejected the other five families. We thank God that we are in a safe place, in Greece and not in Turkey. Turkish people have many problems with us, Kurdish people.
We have been in Greece for one year and six months, but we got the first rejection five months ago and we asked for a second interview. We are waiting for the day. I know that Greece rejected us in the first interview but at least I am here with all my family. My wife and our eleven children. The government gave us a house for free, which is much better than that in Iraq. We are only waiting for Greece to accept us and we do not have any other issues. Recently, with the help of an NGO, I registered all my children to school. I am very happy about it.
Είμαι ο Falah και είμαι 48 χρονών. Όταν ήμουν ενός έτους, έχασα τον μπαμπά μου. Μεγάλωσα μόνο με τη μαμά μου. Ύστερα, πήγα στο σχολείο. Πήγαινα στο σχολείο για πέντε χρόνια περίπου και μετά σταμάτησα γιατί ήμασταν πολύ φτωχή οικογένεια. Προσπάθησα να βοηθήσω τη μητέρα μου και ξεκίνησα να εργάζομαι σε ένα εργοστάσιο που παρασκευάζει τσιμέντο. Ξεκίνησα να εργάζομαι στην ηλικία των 15 ετών. Εργάστηκα εκεί για είκοσι χρόνια και αργότερα παντρεύτηκα την σύζυγό μου, την Jamila. Στη Μοσούλ, στο Ιράκ ήμασταν ασφαλείς. Φύγαμε από το Ιράκ για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Τα παιδιά μου από τότε που γεννήθηκαν, βλέπουν τη χώρα τους μόνο σε εμπόλεμη κατάσταση.
Όταν φύγαμε από το Ιράκ, το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο για εμάς, επειδή δεν είχαμε πολλά χρήματα. Ήρθαμε μόνοι μας, χωρίς τη βοήθεια των λαθρεμπόρων. Τα μόνα χρήματα που ξοδέψαμε ήταν για τη μεταφορά μας με αυτοκίνητο μέχρι τα σύνορα. Η αστυνομία, στα σύνορα της Ελλάδας σταμάτησε έξι οικογένειες που βρίσκονταν καθοδόν, όμως εμείς ήμασταν πολύ τυχεροί. Μας είπαν ότι μόνο η οικογένειά μας θα περάσει τα σύνορα και απέρριψαν τις άλλες πέντε οικογένειες. Ευχαριστούμε τον Θεό που βρισκόμαστε τώρα σε ένα ασφαλές μέρος, στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία. Οι Τούρκοι έχουν πολλά προβλήματα με εμάς, τους Κούρδους.
Βρισκόμαστε στην Ελλάδα εδώ και ενάμιση χρόνο, αλλά μας απέρριψαν ήδη μια φορά, πέντε μήνες πριν και ζητήσαμε να μας πάρουν συνέντευξη ακόμα μια φορά. Περιμένουμε να έρθει αυτή η μέρα. Γνωρίζω πως η Ελλάδα μας απέρριψε στην πρώτη μας συνέντευξη, αλλά τουλάχιστον είμαι εδώ με όλη την οικογένειά μου. Είμαι με την σύζυγό μου και τα έντεκα παιδιά μας. Η κυβέρνηση μας παρέχει ένα σπίτι δωρεάν, το οποίο είναι πολύ καλύτερο από εκείνο στο Ιράκ. Περιμένουμε μόνο να μας δεχτεί η Ελλάδα και δεν θα έχουμε κανένα άλλο πρόβλημα. Πρόσφατα, μια ΜΚΟ με βοήθησε να εγγράψω όλα τα παιδιά μου στο σχολείο. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’αυτό.