Ονομάζομαι Juan Sido, κατάγομαι από το Άφριν και είμαι πρόσφυγας. Η ιστορία μου ξεκινάει από το 2013, όταν εγώ και η οικογένειά μου φύγαμε από το σπίτι μας και πήγαμε στη Τουρκία εξαιτίας του πολέμου. Έμεινα εκεί μέχρι το 2016. Ύστερα έφυγα, με σκοπό να επανασυνδεθώ με τον μεγαλύτερο αδερφό μου. Στη συνέχεια, κάναμε την εγγραφή μας σε μια οργάνωση για μετεγκατάσταση στην Ελλάδα.
Όταν έφυγα από την Τουρκία ήμουν μαζί με έναν από τους μεγαλύτερους αδελφούς μου. Φτάσαμε στη Χίο που μείναμε για τρεις μέρες και μετά πήγαμε στην Αθήνα. Μείναμε στον Πειραιά για τρεις μήνες και μετά πήγαμε στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων, στο Σκαραμαγκά. Μετά από τέσσερις μήνες, το πρόγραμμα της μετεγκατάστασης τέθηκε σε ισχύ και κάναμε την εγγραφή μας σε αυτό. Σχεδόν επτά μήνες αργότερα, η Ιρλανδία επέλεξε να μετεγκαταστήσει εμένα και τον αδερφό μου. Περιμέναμε εννιά μήνες ακόμα για τη πτήση μας και έτσι, πήγαμε στην Ιρλανδία.
Εφόσον είχαμε εγγραφεί στην Ιρλανδία, μας πήγαν σε ένα ξενοδοχείο. Μείναμε στο ξενοδοχείο για επτά μήνες, έως ότου μπόρεσαν να μας παρέχουν ένα σπίτι.
Μερικές φορές, παρακολουθούσα μαθήματα αγγλικών έξω από το κέντρο φιλοξενίας και κάποιες άλλες φορές απλά περνούσα τον χρόνο μου στο σπίτι.
Στην Ιρλανδία, η καθημερινότητά μου είναι απλή. Τρώω και πηγαίνω στο σχολείο. Όταν πηγαίνω στο σχολείο, νιώθω ότι σπαταλώ τον χρόνο μου καθώς τα περισσότερα πράγματα που μας μαθαίνουν τώρα, τα έχω μάθει στην Ελλάδα. Επομένως, νιώθω πως δεν εξελίσσομαι.
Τώρα είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι την οικογένεια και τους φίλους μου στην Ελλάδα.

Είμαι 24 ετών και ήρθα από τη Συρία με τη σύζυγό μου. Είμαι παντρεμένος και η κόρη μου γεννήθηκε εδώ.
Ήταν 22 Ιουλίου 2016, όταν φτάσαμε στην Ελλάδα. Στην αρχή, μείναμε στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων, στη Μόρια. Στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων δεν είχαμε χρήματα και το φαγητό ήταν χάλια. Μερικές φορές, νομίζαμε πως το κοτόπουλο δεν ήταν καλά ψημένο. Παράλληλα, μείναμε με πολλά άτομα στο ίδιο μέρος.
Μερικές μέρες αργότερα, μας έστειλαν σε ένα άλλο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων, στην περιοχή «Kara Tepe». Ο καιρός στο νησί ήταν πολύ ζεστός και συνέχεια προσπαθούσαμε να μείνουμε κάτω από την σκιά.
Όταν η σύζυγός μου έμεινε έγκυος, μια ΜΚΟ που ονομάζεται «Caritas» μας έστειλε να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο που φιλοξενούσε πρόσφυγες. Ωστόσο, ακόμα και εκεί, η κατάσταση δεν ήταν πολύ καλή. Όσοι εργάζονταν στο ξενοδοχείο δεν νοιάζονταν πολύ για εμάς. Όταν έφτασε η στιγμή για τη γέννηση του μωρού μας, μας έστειλαν στην Αθήνα με αεροπλάνο. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε κάτι. Θυμάμαι πως κοιμήθηκα για τρεις μέρες στο νοσοκομείο και αργότερα μας παρείχαν ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο που βρίσκεται δίπλα στο νοσοκομείο.
Μετά από λίγο καιρό, μια άλλη οργάνωση μας μετακίνησε ξανά. Τώρα, μένουμε με ακόμα δύο οικογένειες στο ίδιο διαμέρισμα. Βεβαίως, ακόμα και αυτή η κατάσταση είναι δύσκολη. Είμαστε έξι άτομα και μένουμε σε δύο δωμάτια και η μόνη οικονομική βοήθεια που έχουμε είναι 320 ευρώ για κάθε οικογένεια. Επίσης, έχω κάποια προβλήματα όρασης και γι’αυτό το λόγο δεν μπορώ να εργαστώ σε καμία είδους δουλειά, αλλά μπορώ να εργαστώ, αρκεί να θέλουν, ως μεταφραστής. Επιπλέον, μιλάω τρεις γλώσσες.
Έχω πολλά έξοδα, ειδικά τώρα που μεγαλώνει το μωρό μας. Ο χειμώνας έρχεται και δεν έχω καθόλου χρήματα για να αγοράσω ρούχα.
Ό,τι συνέβη στη Συρία μοιάζει με ένα μεγάλο παιχνίδι. Ελπίζω, στο κοντινό μέλλον, η Συρία να είναι μια ελεύθερη χώρα, χωρίς να εμπλέκεται κάποιος. Εύχομαι, με όλη μου την καρδιά, μια μέρα να επιστρέψω στη Συρία, αλλά όχι στη Συρία όπως είναι τώρα, σε αυτή τη κακή κατάσταση.

Είμαι ο Basel και είμαι 27 ετών. Η καταγωγή μου είναι από τη Παλαιστίνη, αλλά γεννήθηκα στη Συρία ως πρόσφυγας. Στη Συρία σπούδασα χημικός μηχανικός, στο πανεπιστήμιο. Εκτός αυτού, είμαι και ράφτης. Δραπέτευσα από τη Συρία λόγω του πολέμου και της κακής κατάστασης που επικρατούσε. Έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω το ταξίδι μου προς την Ευρώπη.
Το πρώτο βήμα ήταν να περάσω από τα σύνορα Συρία-Τουρκία. Η πρώτη προσπάθεια ήταν αρκετά δύσκολη. Ο τουρκικός στρατός με συνέλαβε στα σύνορα και με χτύπησε χωρίς λόγο…απλά, επειδή περνούσα τα σύνορα. Μετά από αυτό, όλο το σώμα μου τραυματίστηκε και όταν σταμάτησαν να με χτυπούν…με έστειλαν πίσω στη Συρία. Στο τέλος, πριν με αφήσουν ελεύθερο, μου είπαν ένα πράγμα: «Αν σε δούμε ξανά…θα σε σκοτώσουμε». Αργότερα, πήγα στο νοσοκομείο και έμεινα εκεί για δύο μέρες. Συνέχεια σκεφτόμουν με ποιό τρόπο θα φύγω από τη Τουρκία, ωστέ να μην γυρίσω πίσω στη Συρία. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, πήγα κατευθείαν στα σύνορα και προσπάθησα να δραπετεύσω ξανά από τη Συρία. Τη δεύτερη φορά, κατάφερα να περάσω τα σύνορα. Μερικοί αστυνομικοί που βρίσκονταν εκεί, πυροβολούσαν ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας.
Συνεπώς, με πίστη και δύναμη, έφτασα στην Τουρκία ζωντανός. Έμεινα εκεί μόνο για εφτά ημέρες. Συνέχεια πήγαινα από το ένα μέρος στο άλλο. Έψαχνα να βρώ έναν λαθρέμπορο, που με λίγα χρήματα, θα μπορούσα να διασχίσω τη χώρα και να έρθω στην Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα, βρήκα κάποιον που με βοήθησε να περάσω τα σύνορα για να έρθω στην Ελλάδα. Στη δική μου ομάδα ήμασταν περίπου 70 άτομα, που διασχίσαμε τη θάλασσα κολυμπώντας. Επιπλέον, πολλές γυναίκες και παιδιά ήταν μαζί μας, αλλά τελικά φτάσαμε στην Ελλάδα ασφαλείς. Ήταν 4 Απριλίου του 2016.
Νομίζαμε πως θα μείνουμε εδώ, στην Ελλάδα, όπως οι φίλοι μας που ήρθαν στην Ευρώπη πριν από εμάς. Έμειναν εδώ μόνο για δύο εβδομάδες. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμουν σε ένα μικρό κέντρο φιλοξενίας προσφύγων, σε ένα ελληνικό νησί, στη μέση της θάλασσας. Έτσι, ξεκίνησα τη «νέα ζωή μου» εκεί. Έκανα μερικούς νέους φίλους διαφορετικών εθνικοτήτων. Επίσης, έμαθα να μιλάω τη γλώσσα τους για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί τους. Προσπαθούσα να τους μιλάω όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα. Ακούγοντας τις ιστορίες του και συζητώντας μαζί τους, προσπαθούσα να τους κάνω να νιώσουν καλύτερα. Στη συνέχεια, ξεκίνησα να προσφέρω τη βοήθειά μου, σαν μεταφραστής, εθελοντικά σε μια οργάνωση. Δεν ήταν εύκολο να ακούω τους ανθρώπους να παραπονιούνται και να μην μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό…«τα χέρια μου ήταν δεμένα». Βοηθούσα σχεδόν ένα χρόνο και δέκα μήνες και συνεχώς ανυπομονούσα να έχω μια καλή ζωή. Έψαχνα για ελπίδα και ευτυχία στα μάτια των ανθρώπων. Μετά από εκείνη τη περίοδο, πήγα στην Αθήνα και ακόμη και τώρα ζω την ίδια ζωή. Σχετικά με το μέλλον μου, ο κύριος στόχος μου είναι να αποκτήσω τα έγγραφά μου και να πάω πίσω στο Λίβανο και από εκεί στη Συρία…στην οικογένειά μου!

Γειά σας! Είμαι 27 ετών και ήρθα από την Συρία μόνη με τα τρία παιδιά μου. Το πιο μικρό είναι έξι μηνών και το πιο μεγάλο είναι πέντε ετών. Ήμουν εντελώς μόνη από την Συρία, ώσπου έφτασα στην Ελλάδα. Στην αρχή, έμεινα στην Ειδομένη και αργότερα ήρθα εδώ, στο προσφυγικό κέντρο της Βέροιας. Είμαι σχεδόν δυο χρόνια στην Ελλάδα. Όλο το ταξίδι ήταν πολύ δύσκολο για μένα, διότι είμαι γυναίκα μόνη αλλά είχα και τα παιδιά μου μαζί, που είναι τόσο μικρά. Όταν πρωτοήρθα στο προσφυγικό κέντρο ήμουν μόνη και ώσπου να γνωρίσεις κόσμο, θέλει κάποιο χρόνο. Ο σύζυγός μου είναι στην Γερμανία και δεν μπορεί να μας επισκεφθεί εδώ, στην Ελλάδα. Τα παιδιά μου κάθε φορά με ρωτάνε: “Μαμά, γιατί δεν είναι ο μπαμπάς μας εδώ; Τα άλλα παιδιά τον έχουν.”.
Η καθημερινότητα μας είναι απλή. Τα παιδιά θα ξυπνήσουν και θα φάνε. Τα μικρά θα πάνε στο παιδικό σταθμό, εδώ στο προσφυγικό κέντρο και το μεγάλο θα πάει σε ελληνικό σχολείο στη πόλη της Βέροιας. Έπειτα, αφού έχω τακτοποιήσει τα παιδιά και έχω χρόνο, μαζευόμαστε κάποιες γυναίκες για να πιούμε καφέ και να συζητήσουμε. Έχω κάποιες φίλες τώρα. Ευχαριστώ πάρα πολύ την ΜΚΟ «NRC», διότι με έχει βοηθήσει πάρα πολύ με τα παιδιά μου και για να έχω ένα σπίτι εδώ, στο προσφυγικό κέντρο της Βέροιας. Το μέρος είναι πάρα πολύ ωραίο. Έχει μια πολύ ωραία λίμνη και η φύση είναι υπέροχη στην Βέροια.
Στην καθημερινότητά μου, μου αρέσει να τακτοποιώ το σπίτι μου και να μαγειρεύω το αγαπημένο φαγητό των παιδιών μου, που λέγεται μολοχία. Είναι χόρτα με ρύζι. Επίσης, κάποιες φορές κάνω και γλυκά. Συνήθως, οι φίλες μου εδώ με συμβουλεύονται για τις συνταγές. Κάποιες φορές, συμμετέχω και σε διάφορες εκδηλώσεις και δράσεις που γίνονται από τις ΜΚΟ εδώ, στο προσφυγικό κέντρο (π.χ. μαθήματα αγγλικών) και τους ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας βοηθούν.
Για το μέλλον, θέλω να ξανά ενωθεί η οικογένειά μου και να βρεθούν τα παιδιά μου με τον πατέρα τους. Έτσι, θα μπορέσω και εγώ να νιώσω καλύτερα.

Ονομάζομαι Hussam Al Hasan. Είμαι 24 ετών και κατάγομαι από την πόλη Χαλέπι της Συρίας. Είμαι παντρεμένος και έχω μια κόρη. Η οικογένειά μου μένει στην Ολλανδία. Έχω κάνει αίτηση για οικογενειακή επανένωση και περιμένω τα έγγραφα μου. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία είναι πολύ χρονοβόρα καθώς πολύ πρόσφυγες έχουν κάνει την σχετική αίτηση.
Δεν περνάμε πολύ ωραία εδώ, διότι δεν κάνουμε σχεδόν τίποτα στην καθημερινότητά μας. Τώρα, είμαι μέλος μιας κοινότητας εδώ στο προσφυγικό κέντρο και βοηθάω τους πρόσφυγες, επειδή γνωρίζω να μιλάω αγγλικά. Αρκετοί πρόσφυγες εδώ δεν μιλούν αγγλικά. Μεταφράζοντας, βοηθάω με την επικοινωνία μεταξύ των προσφύγων και των διαφόρων ΜΚΟ που υπάρχουν στο προσφυγικό κέντρο.
Έμεινα για ένα έτος στο προσφυγικό κέντρο της Βέροιας. Στη Συρία, δεν εργαζόμουν καθώς σπούδαζα μόνο. Σπούδαζα Βιοχημεία και Βιολογία στο Πανεπιστήμιο του Χαλέπι. Στη συνέχεια, πήγα στην Τουρκία για δύο μήνες. Ύστερα, ήρθα στην Ελλάδα και στην αρχή, έμεινα στη Χίο για δύο μήνες. Στην καθημερινότητά μου εδώ, βοηθάω τις ΜΚΟ κάνοντας μετάφραση. Μερικές φορές, βοηθάω έναν δικηγόρο που βρίσκεται εδώ, να στείλει τα ονόματα των συνεντευξιαζόμενων, στα γραφεία του Ασύλου στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα.
Το μοναδικό όνειρό μου είναι να βρεθώ ξανά με την γυναίκα και την κόρη μου και αν είναι εφικτό να ολοκληρώσω τις σπουδές μου.

I get 500 DKK every 2 weeks, and have no rights in Denmark. I don’t feel like a human being anymore. I found three different jobs and sent the contracts to immigration services, but there is no answer from any of them.
My father is here in Denmark too, he is 80 years old and very ill. I tried to move to his address to help him, but immigration services won’t allow that. I haven’t been to language school yet, and I can’t get a drivers license. I was put in prison here in Denmark, and I do not think I have any human rights. Dansk Flygtningehjælp helped me find a lawyer. After a year and four months, the lawyer contacted me. They tell me they don’t know why I fled from Syria. I need to know why they don’t accept my case in Denmark. I had a rejection, and after that I was sent to court.
All my brothers came to Denmark after me, and they all got permission to stay and are now settled here. After the court case I did not get permission to stay after seven days, not on the day as usual. I find that very strange. I gave all my papers to immigration services. They refuse to hand the papers back to me, so I can’t seek asylum in other countries.

My father has cancer and I stayed with him for a month, while he was at the hospital. I had to sign my papers two times per week while going there. I do not have enough money to travel, so I was fined on the train because I did not have a ticket. Often I got thrown off the train. That is why I do not feel like they treat me like a human. I have to ask everyone for money. Who can live for that amount of money? 500 DKK per two weeks? All my clothes is from Red Cross.
They wanted the police to send me back to Syria, but the police refused to do that. They rejected me because I am a 100% Syrian citizen. My mother is from Lebanon but lives in Syria. She got married in Syria and signed the wedding contract there. The Lebanese authorities do not recognize me because my mother is in Syria. She died last year (2017). The Danish embassy asked the Lebanese embassy to register my mother as single, and then they asked me to seek asylum in Lebanon. I can’t go back to Lebanon because the Assad army control the borders and the airport.

I still need my papers to seek asylum somewhere else. I don’t want permission to stay in Denmark. I lost 25 years in Syria and 5 in Denmark. I need to charge the immigration services because I lost my life for nothing.
The police contacted me because I now need to go to Lebanon, but they don’t know were to send me. I must sign some papers from them, but I won’t do that. The police threw me out, and I told them I need a lawyer, but they told me I have no rights. I don’t know why they treat me like this, like a criminal?

This is my story, a rather sad one. The police see me as a criminal, but I am a victim of war. I don’t have any dreams any longer. I am not seen as a human being. I have spent all this time in agony, in a really bad situation.

My son is three years old and born in Denmark. My daughter is two months old. I would like to know why they want to separate me from my family? What are my human rights? I haven’t seen my parents for nine years – only on the phone.
I was sent to prison in Syria, and all my teeth was broken. I was shot in the leg.
I need to know why I don’t get any answers. I get afraid every time I see a police car. I worry about whether they will deport me or what they will do with me. I need to support my children as a father, and not live separated from them.

Jeg var glad i mit hjemland, fordi jeg havde et hjem, arbejde og familie tæt på. De hjalp mig altid. Men i år 2011 startede krigen. Ikke i Damaskus, i en anden by, men vi var bekymrede. I 2012 begyndte folk at demonstrere imod regimet. Så kom bomberne. Alligevel ville jeg ikke flygte. Jeg tænkte: måske bliver det bedre. Jeg havde ingen steder at flygte hen, fordi hele min familie boede i samme by som os. Der kom jo ikke bomber hver dag. Vi ville vente.
Men den 16. december 2012, havde jeg lavet morgenmad til min familie. Bagefter, da jeg stod og vaskede op, kom der pludselig en flyvemaskine og kastede bomber. Store bomber, helt tæt på mig. Glasset i huset smadrede og hele min lejlighed ryster. Vi samlede hele familien og løb væk. Mange mennesker, meget støv. Vi løb væk fra min bolig. Jeg troede ikke vi ville være væk for altid. Jeg tænkte, det måske ville stoppe efter 2 dage, så jeg tog intet med. Kun det tøj jeg havde på. Der var ingen transport, ingen biler. Vi måtte gå. Vi gik i 3 timer. Jeg ved ikke, hvor mange kilometer. Vi gik til en anden by. Vi vidste ikke, hvor vi skulle gå hen.

Vi havde nogle bekendte, vi kunne være hos i to dage. Bagefter lejede vi et værelse i en kælder. Der var vi i to måneder, men min søn havde astma, så vi blev nødt til at finde en anden bolig. To måneder efter flyttede vi igen. Vi var i den nye bolig i syv måneder. Pludselig kom der bomber. Igen måtte vi flygte. Igen biler ingen, kun mennesker og støv. Vi måtte løbe og gå til et nyt område.
Vi kom til en ny by og var hos bekendte i to uger. Der var mange check-points i den nye by. Soldaterne ville have min mand. De sagde til min mand, at han var imod dem (Assad-regimet). De afhørte ham i mange timer, men til sidst blev han løsladt.

Der var mange forskellige oprørsgrupper. Så skete det igen, men denne gang omvendt. Min mand blev afhørt af oprørsgrupperne, og anholdt for at holde med Assad-regimet. Vi ville kun sikkerhed! Vi var ikke med nogen.
Pludselig ville soldaterne vide, hvor min søns identitetskort var. De begyndte at afhøre ham. Derefter besluttede vi at flytte fra Damaskus.
Vi rejste til Libanon i december 2013. Min mand søgte arbejde, men kunne ikke finde et. Livet i Libanon var meget dyrt, så han besluttede at tage til Europa. Mig og børnene blev i Libanon. Efter tre måneder kom han til Danmark, i februar 2014. Vi måtte blive et år i Libanon. Der havde vi det meget svært. Ingen penge. Ingen fremtid til børnene. Livet i Libanon var ikke så godt. Vi fik penge fra FN til at overleve. Vi boede i en lejlighed med mange familier. Vi havde kun et værelse. Mine børn begyndte at få mange hovedpiner. Mit ældste barn arbejdede for at få penge til os. Han var 14-15 år, og arbejdede i supermarkedet. Gik ikke i skole. Hver dag græd jeg fordi det var en meget svær periode. Jeg begyndte også at få migræne hver dag.
Bagefter kom vi til Danmark, i oktober 2014. Vi fik familiesammenføring. Men vi slapper ikke af.

Da jeg kom til Danmark, var jeg meget glad. Da jeg kom, ville jeg meget gerne lære dansk og integreres her. Fordi jeg skulle begynde et liv igen. Men da jeg kom på sprogskole, kunne jeg ikke lære. Jeg havde mange hovedpiner og mange tanker, men jeg ville virkelig gerne. Reglerne pressede os. Skulle jeg gå til praktik og arbejde, uden at kunne tale dansk? Det gik meget hurtigt. Mange krav. Når man har haft svære oplevelser, har man brug for at få tid til at lære. Det er svært!

Jeg blev færdig med sprogskolen efter et år og otte måneder, men mine børn lærer hurtigt. Jeg går på Voksen Uddannelses Center nu, i 9. klasse. Jeg har en uddannelse fra mit hjemland, men jeg skal starte forfra. Jeg vil gerne arbejde her som lærer eller pædagog, selvom reglerne er meget svære. Jeg tror, der er nogle mennesker, der tror at alle flygtninge er ”dårlige for Danmark”. Måske tror nogle mennesker, at alle flygtninge vil skade Danmark, fordi der er nogle få, der laver ballade i Danmark eller EU. Det er ikke derfor, vi kom. Vi vil bare gerne leve et komfortabelt liv, lære dansk og integreres. Vi vil bare gerne have et job og et godt liv. Men der er også mange danskere, der har hjulpet mig. Frivillige, der står parat til at hjælpe os med alt muligt, både sprog, kultur og praktiske ting. Men det er stadig meget hårdt i Danmark.
Det kræver en open mind.
Jeg skal sørge for, at mine børn og børnebørn kommer ind på en ”god vej”. De skal integreres. Vi skal lære en ny kultur at kende, men vi vil også gerne beholde vores egne traditioner.

Nogle gange synes jeg det er frustrerende. Nogle gange har jeg brug for hjælp. Jeg forstår det ikke. Jeg skal kunne tale godt dansk. Jeg vil gerne have en god uddannelse, men hvornår er det godt nok? Hvornår er jeg klar?
Jeg er uddannet lærer i mit hjemland, og jeg vil også gerne være lærer her. Ikke rengøringsassistent. Unge mennesker lærer hurtigere end mig. Hvornår er jeg klar? Det er svært at forstå systemet her. Jeg er ikke ung, men jeg siger altid ”Jeg skal, jeg skal, Jeg SKAL lære det”.
Men det er fint at det er sikkert her. Nu ved jeg mine børn er ok, og ingen tager min mand. Der er sikkerhed og fremtid. Jeg skal elske Danmark for at fortsætte.