Είμαι ο Basel και είμαι 27 ετών. Η καταγωγή μου είναι από τη Παλαιστίνη, αλλά γεννήθηκα στη Συρία ως πρόσφυγας. Στη Συρία σπούδασα χημικός μηχανικός, στο πανεπιστήμιο. Εκτός αυτού, είμαι και ράφτης. Δραπέτευσα από τη Συρία λόγω του πολέμου και της κακής κατάστασης που επικρατούσε. Έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω το ταξίδι μου προς την Ευρώπη.
Το πρώτο βήμα ήταν να περάσω από τα σύνορα Συρία-Τουρκία. Η πρώτη προσπάθεια ήταν αρκετά δύσκολη. Ο τουρκικός στρατός με συνέλαβε στα σύνορα και με χτύπησε χωρίς λόγο…απλά, επειδή περνούσα τα σύνορα. Μετά από αυτό, όλο το σώμα μου τραυματίστηκε και όταν σταμάτησαν να με χτυπούν…με έστειλαν πίσω στη Συρία. Στο τέλος, πριν με αφήσουν ελεύθερο, μου είπαν ένα πράγμα: «Αν σε δούμε ξανά…θα σε σκοτώσουμε». Αργότερα, πήγα στο νοσοκομείο και έμεινα εκεί για δύο μέρες. Συνέχεια σκεφτόμουν με ποιό τρόπο θα φύγω από τη Τουρκία, ωστέ να μην γυρίσω πίσω στη Συρία. Όταν έφυγα από το νοσοκομείο, πήγα κατευθείαν στα σύνορα και προσπάθησα να δραπετεύσω ξανά από τη Συρία. Τη δεύτερη φορά, κατάφερα να περάσω τα σύνορα. Μερικοί αστυνομικοί που βρίσκονταν εκεί, πυροβολούσαν ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας.
Συνεπώς, με πίστη και δύναμη, έφτασα στην Τουρκία ζωντανός. Έμεινα εκεί μόνο για εφτά ημέρες. Συνέχεια πήγαινα από το ένα μέρος στο άλλο. Έψαχνα να βρώ έναν λαθρέμπορο, που με λίγα χρήματα, θα μπορούσα να διασχίσω τη χώρα και να έρθω στην Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα, βρήκα κάποιον που με βοήθησε να περάσω τα σύνορα για να έρθω στην Ελλάδα. Στη δική μου ομάδα ήμασταν περίπου 70 άτομα, που διασχίσαμε τη θάλασσα κολυμπώντας. Επιπλέον, πολλές γυναίκες και παιδιά ήταν μαζί μας, αλλά τελικά φτάσαμε στην Ελλάδα ασφαλείς. Ήταν 4 Απριλίου του 2016.
Νομίζαμε πως θα μείνουμε εδώ, στην Ελλάδα, όπως οι φίλοι μας που ήρθαν στην Ευρώπη πριν από εμάς. Έμειναν εδώ μόνο για δύο εβδομάδες. Πέρασε λίγος καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμουν σε ένα μικρό κέντρο φιλοξενίας προσφύγων, σε ένα ελληνικό νησί, στη μέση της θάλασσας. Έτσι, ξεκίνησα τη «νέα ζωή μου» εκεί. Έκανα μερικούς νέους φίλους διαφορετικών εθνικοτήτων. Επίσης, έμαθα να μιλάω τη γλώσσα τους για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί τους. Προσπαθούσα να τους μιλάω όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα. Ακούγοντας τις ιστορίες του και συζητώντας μαζί τους, προσπαθούσα να τους κάνω να νιώσουν καλύτερα. Στη συνέχεια, ξεκίνησα να προσφέρω τη βοήθειά μου, σαν μεταφραστής, εθελοντικά σε μια οργάνωση. Δεν ήταν εύκολο να ακούω τους ανθρώπους να παραπονιούνται και να μην μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό…«τα χέρια μου ήταν δεμένα». Βοηθούσα σχεδόν ένα χρόνο και δέκα μήνες και συνεχώς ανυπομονούσα να έχω μια καλή ζωή. Έψαχνα για ελπίδα και ευτυχία στα μάτια των ανθρώπων. Μετά από εκείνη τη περίοδο, πήγα στην Αθήνα και ακόμη και τώρα ζω την ίδια ζωή. Σχετικά με το μέλλον μου, ο κύριος στόχος μου είναι να αποκτήσω τα έγγραφά μου και να πάω πίσω στο Λίβανο και από εκεί στη Συρία…στην οικογένειά μου!

Svenska: Jag heter Zahra och kommer från Libanon. Jag kom till Sverige för 4 månader sedan.

A Million Stories Sweden: Nizar Keblawi, Nina Olsson, Sara Sarabi, Malin Gillberg, Daniel Björklund, Mats Nordström.

A Million Stories Sweden volunteers: Fariborz Ghadir, Mohamad Mohsin, Yazan Saad, Tarek Aloudallah, Dalia Saleem, Yara Ali, Ahmad Younes, Chaimae Hamri.

In association with

I left my homeland in 2015. I had no other choice, there was no security in Lebanon.
The political and economic situation made life there impossible.

Today, in Germany, I am attending a language course. I dream of working as an Arabic teacher in Germany.

Storyteller’s name: Anonymous
Interviewer’s name: Sarah El Desoke
Country of origin: Lebanon
Sex: m
Age: 38

I was in school up until highs school and then started working with embroidery machines. I had to come to Denmark because of problems I had due to my political views. I travelled via Turkey, Greece, Italy, Germany and came to Denmark by train.I still work with embroidery machines. There’s not so much work in that branch in Denmark. There is more of it in Turkey  and Asia.

I am happy living in Denmark and Copenhagen. A lot of Syrians have come in the last years and I have a larger network and know more people. 3 years ago I started a football club in Copenhagen called FC Berati. We play in Serie 5 in Copenhagen. We have players from many different countries like Syria, Lebanon, Mauritania and Denmark. I am coach but also play in defence.

I worked as a driver for a tobacco factory. It was very hard work. I delivered from town to town, from morning to night. There weren’t many women doing it. Everyone loved me, the customers were always happy and just wanted to order from me, even if I wasn’t assigned to the place. I hardly saw my apartment and my daughter. I took her to my sister’s in the morning and picked her up in the evening. Once I had an accident, nobody paid for my treatment. My back still hurts. I had to endure the pain, being sick, that meant a disaster. The doctor cost $40, how was I supposed to pay that? I couldn’t afford to be sick. In my city, south of Tripoli, there are many poor people. Nobody cares about them. If they get sick and have no money for doctors, they die in front of the hospitals. I left Lebanon because my life was in danger.

One day, I parked my car in front of a restaurant to finish the bill for the goods with the owner, I was molested by a man to drive my car away. I asked the man to give me five minutes to finish the bill. He insisted that I leave. When I refused, he became violent. He hit me on the ground, almost kicked me in the stomach, would not have gotten people in between. Without these people I would surely be dead today. I went to the police station with bleeding hands, they took my statement and sent me away again. That’s all they did.

In this country I got no protection, a country that leaves its citizens alone. It came to the trial. Because it was very cold and snowing outside, the way was exhausting for me. The man who hit me didn’t come because of the snow. The trial was postponed. As a woman, I fought my way from Tripoli to court and he didn’t make it? After the appointment he threatened me, he called me and told me to revoke the notice. I told him I’d rather die than do this.

I wasn’t interested in money, no one was allowed to raise their hand against me. He hit me. I wanted my right! He threatened me and my daughter. I had no choice but to escape. The threats got worse and worse, my country didn’t protect me. I sold everything I owned and took on high debts to come to Europe. Until today I wait for my right. The postponed date took place when I was already in Europe.

My daughter came to Germany a year and a half later. Her father didn’t let her go until I gave him our house. I don’t have anything left. I’m often sad about my parents, they live alone at home. I used to help them when I was still living there. I used to help my sister, too. It’s been on my mind ever since I got here. I was always the one who helped and today I need someone to help me. I’m in debt, 10,000 Euro. The price to come to Europe. I’ve never been in debt. I wish I could work and pay it all back.

I enjoy learning, my teacher prepares the lessons so that I can understand them. I would like to have my own apartment where I can cook. We have a common kitchen here, so I can’t cook in peace. Every weekend I visit friends in Münster, where I cook. I feel old, weak, hopeless. I want to work to feed my daughter. I learned engineering then, but didn’t study any further, because we couldn’t afford it. I could sketch a house now. I would like to learn the language. I thank the doctors here, we’re being cared for and well treated. Even without a lot of money, you can have a good life here.

Storyteller’s name: Foutoun
Interviewer’s name: Sarah El Desoke
Country of origin: Lebanon
Sex: f
Age: 44