Homs – A Million Stories

Rayan lives in Denmark with his mother and sister

AMSadmin — Mon, 29 Oct 2018 07:56:39 +0000

Rayan is four years old and from Homs, Syria, but now lives in Denmark with his mother, Mahad, and his sister Layan.

Dublin Core: Language: en Subject: a million stories, denmark, syria, homs, refugee, child

Layans butterfly

AMSadmin — Mon, 29 Oct 2018 07:53:06 +0000

Layan is five years old and from Homs, Syria, but now lives in Denmark with her mother, Mahad, and her brother, Rayan.

Dublin Core: Language: en Subject: a million stories, denmark, syria, homs, refugee, child,

I have changed my life completely

AMSadmin — Mon, 29 Oct 2018 07:41:12 +0000

Mahad Khudari, 20 years old, originally from Homs, Syria.

I am only 20, but I think I have a unique story with lots of experience. I was born in Homs and went to school there. I studied till the 6th grade, but had to leave school to get married. I got my first baby when I was 14. I got married so early that it took away my sense of happiness in life.Six months after my first baby was born, I had baby nr.2 at the age of 15. Then war started and my husband left me and my 2 children to come to Denmark. I escaped to Jordan and was alone there with kids. It was very hard and a profound psychological impact on me.

I then got family reunification in Denmark, but me and my husband quickly found out we were not right for each other. He was very nasty to my children and me. It was tough. My husband didn’ realize that I outgrew him. He started hitting me and then I went to the police to file a complaint about him.

The municipality and the police helped me and I moved away from him. I got a divorce. I also got some psychological help. But I’ve changed so much. My hair, my style, my looks , my life. My children are now living with my ex-husband.
I live alone now and I’m learning Danish. My dream was once to be a model but now that dream is gone. But now I want to study very hard and maybe, I can become a doctor one day.

Dublin Core: Language: en Subject: a million stories, denmark, syria, homs, refugee,

I feel like politicians just talk about us, to promote their parties

AMSadmin — Mon, 14 May 2018 08:06:47 +0000

Assem Swaid is a 36 year old man from Homs, Syria.

In 2013 the Syrian government wouldn’t renew my passport. I had lost my job in 2013 and couldn’t go back to Syria. So, I went to Istanbul, Turkey for two and a half months, wanting to help refugees there. I was told it was better to go to Greece, and then go to Denmark where my sister lived. I stayed in Greece for 1 year and 8 months, and then traveled towards Denmark. When I came here, I stayed 10 days in Fredericia, then 10 days in Auderød, and then I was sent to Asylum camp at Aunstrup for 10 months. They were very nice to me at Aunstrup but my case took a very long time to process, because my caseworker quit, and then they had lost my file. So, I started a hunger strike. It was very hard. After 3 days, I was very weak. On the fourth day they gave me an interview, but everything just started over again. They told me that I would get an answer after a week, but 3 months went and I received my papers on july 20, 2016.

I came to Denmark on September 24^th 2015. I used to live and work in Dubai, working for the marketing section of LG-electronics. In Denmark I’m waiting to get a flexjob, and I volunteer in the Syrian cultural café at Vandkunsten, Copenhagen.

I was sent to Hillerød to live in a sharing company house. Now, they have sent me to another place that used to be a kindergarten. Its nice here because I have two rooms and my own kitchen and hallway. I have more privacy here.

In april 2017 I sent a proposal to the Syrian cultural institute, to start a culture cafe, where Syrian people can meet every Monday from 17-20. The main purpose of the café is to have a nice place where new Syrians in Denmark can meet other people. The other purpose is to bring Syrian and Danish people closer together. Both culture, language and relationships are very important. Relationships is the most important factor in getting a job etc. My dream is to get a job, and also to raise funds for the café so we can make better conditions for it.

When people meet each other in real life, it is a lot different from just hearing about other people in the news. I feel like politicians just talk about us, to promote their parties. I only hope that the same will not happen to us that have happened to others who are not so integrated here. Young people who have turned against society. They feel Danish people don’t like them. So they – in return – don’t like them, and choose to live apart. They hear, for instance, what Dansk Folkeparti say about them, and it isn’t true. Syrian and Danish people are not so different. We just need to meet and find out that way.

Dublin Core: Language: en Subject: a million stories, refugee, asylum, denmark, syria,

“I wanted to seek a better life and a better education for my children”

AMSgreece — Tue, 10 Apr 2018 09:42:53 +0000

I had a very good life before the war. My family was small. I have two girls and two boys. My husband was always travelling and I was a teacher in school. I went to school and I took my kids with me and we came back home, all together. Generally, I lived a very good and happy life before the war. Even economically, everything was good. There were not that many problems I had to face.
My husband had a huge semi-truck, that transported material and specifically, vegetables and produce. He was always travelling, going to Syria, Jordan and Lebanon. That was his work. We were both helping each other out in the house. My husband studied engineering and I started to be a teacher. Our number one priority was just to make our kids have a good education and give them the best life possible. My older son was learning a lot and he was doing very well at school. That was the primary reason that I chose to leave Syria. I wanted to seek a better life and a better education for my children.
The problems that were going on with the war and the loss of my husband had us leave Syria and go to Turkey and then come to Greece. We stayed in Turkey for ten days and then we came to Greece. My expectation was just to go to Turkey and stop there. I just wanted to stay in Turkey with my whole family. Later on, I paid a guy some money in order to enroll my kids in school, but they kept saying to me: “Tomorrow, tomorrow and it will come about, it will come about” and that the kids will come in, but it never happened. So, after I realised that education in Turkey was out of possibility, I came here, in Greece.
When I came to Greece, there were a few problems because I had my whole family with me. However, it worked out when my daughters were able to go to Germany and all that was left was just me and the two boys. Not to have everyone here with me made it a lot easier. When I first came here, I did not really know that there were camps and organisations that provide services for families. So, at the beginning, I was renting an apartment, which was quite expensive, all by myself with my two kids. After a while, I found a Syrian family to rent an apartment with, so as to make the costs less. However, apartments in Greece are not that big and that was a problem for two families and people with differences to share an apartment. When another man from a Syrian family rented the apartment, I found out about the camps and then I came here, in Skaramagas camp. This was my situation at the beginning.
When I came to the camp, there were so many people. Two families had to live in one container, so I had to share it. There were problems with the other family because the husband of that family was very strict and he had some other issues too. It was hard for me to share the container but then it worked out when the family left the container and went to another place. Then, I bought this container with money I had saved up from January 2017 because I needed my own space. It was even harder because my husband is missing. After a little while, I started knowing people in the camp but not everyone I knew was close to me. Just a little communication was all we had. Then, I became acquainted with Hassan and his family. They are the best family and they were the only ones that I could actually feel very comfortable around them. But they left too.
My older son got rejected the first time and I was really sad about that but later he got accepted and now he is in Germany. Due to the fact that he had the role of the man of the house, it was really hard for me to let him go but I knew that it was for the best. Now, he is there and he is living his best life. The happiest thing for me is that he is there, in Germany and as quickly as possible, he started learning the language and going to school. I am happy because that was the reason we left Syria. So, seeing him do that is very important to me.
Now, I am together with my other son, Abdalelah. When he goes to school, I am by myself and I just wait for him to come back. Sometimes I clean and sometimes I sew. That’s what I do when I am alone.
I know a few people because some people in the camp are very open to other families, so they are always with someone else. Also, I am very reserved to whom I open my life up to. That’s how I spend my time.
I am ready and excited to travel and go to Germany to see my kids as fast as possible. Although at the beginning life in the camp was good, now and especially at night, it gets harder because it is only me and my son. I prefer to leave as quickly as possible.

Storyteller’s name: Faten
Interviewer’s name: Anxhela Dani
Country of origin: Syria
Sex: F
Age: 40

Dublin Core: Language: en Subject: Greece, Syria, Homs, refugee, Asylum, A Million Stories, Germany

“Reach my dreams”

AMSsweden — Mon, 09 Apr 2018 14:16:55 +0000

My name is Ahmad and is from Latakeie, Syria. I am 21 years old, I studied high school in Syria and then I tried to study at the university. Because of the war, the grade and the dollar got higher, then it was difficult to be accepted to university. I had to study at college and then I flew from Syria. I flew from Syria September 29, 2014. The flight from Syria started from Tartos, then from Tartos to Marsine, in Turkey. I was at an age that was sensitive because they were the age they used to do their military service.

I got a fine and then my journey continued. I went from Syria to Marsine but I did not know anyone there, but I ran for a better life, political situation and continuing my studies and to reach my dreams. If I remember correctly, we arrived at Marsine at twelve o’clock. There were no available hotel rooms or motel rooms so we had to stay overnight in the park until the next morning at 9 o’clock. Where should I go? Where am I going to end up? I did not know what I had before me. New language. New culture. A society that I did not know. And I did not get any help from anyone. I was on my way to a place I did not know. I agreed with a dozen young men from Damascus, Latakeie and some Palestinians, to flee together in the sea. We agreed.

We decided to meet in Istanbul and flee together. The friends who were with me did not want to come along and they stayed. We others stayed in Istanbul and then went to Izmir. Everyone took their time to take good care of their families in Istanbul. but I only had one brother in Istanbul. Of course, I did not tell him that I will swim. I told him, here you have my clothes and I have found a cheap boat escape. He told me it was dangerous, but I replied that there was nothing for me here. He finally accepted my flight and wished me luck and gave me money.

When I arrived at Izmir, I called the men and most of them were not allowed by their parents to flee swimming through the ocean. They were going to cross the boat. We swam about 200 meters and already one of us wanted to return. We persuaded him not to return and that we should help each other and swim to the goal. We helped him and pushed him. We swam, swam and swam there was night and we did not see anything in front of us and we were afraid. We prayed to God to help us.

We were terrified. And when we felt something in the ocean like a branch or leaf, we were afraid and thought it could be a worm or a fish. We swam quickly from the object and were alive. When we arrived we were received by the Red Cross. When she saw our feet and our appearance she became shocked. They offered help and helped to wash off and give us new clothes. We then proceeded to Macedonia and on to the next country, Serbia. In order to enter Serbia, a registration document must be obtained.

I remember I had to wait day and night to get this document. We had to sleep there one night, we slept on the street. It was very difficult. It was cold and rainy. After Serbia, it was meant to go to Croatia but first through Hungary. We knew that in Hungary the refugees treated unbelievably badly. We remembered how the journalist folded the father and the child and they threw the food to the refugees. I did not want to go there. I would rather have traveled back to Syria than going through Hungary.

We were promised that they would not stop or attack us. I had almost no money left. I only had 100 Euro. Then my flight continued to Hamburg. Hamburg was the closest city to Scandinavia. When I arrived I met someone. I asked if he could help me find a way out of Germany. He replied that he will show me where the Red Cross is and they will then help you to Sweden. I answered, perfectly, Sweden is a very good country. The Red Cross took me to a city called Kiel. They booked a bus ride from Hamburg to Kiel and then we took the ferry to Gothenburg. It took us about twelve hours. I arrived at Gothenburg on 11 October 2015. When I came to Sweden, I became convinced that nothing could stand in man’s way. You can reach what you want. If you have a goal, all difficulties are easy. Then I came to Sweden.

I have had trauma. I wake up in the middle of the night by seeing myself in the middle of the ocean. What I miss most is my mom. My mother means everything in my life, she means everything to me, my siblings, my area, the area I grew up in, my home. I have gone through many countries, but I miss most my country, a place where you lived, played, went to school, my friends. I have created new contacts here in Sweden, but still my friends in Syria mean more. I miss my first love and all memories from Syria.

A Million Stories Sweden: Nizar Keblawi, Nina Olsson, Sara Sarabi, Malin Gillberg, Daniel Björklund, Mats Nordström.

A Million Stories Sweden volunteers: Fariborz Ghadir, Mohamad Mohsin, Yazan Saad, Tarek Aloudallah, Dalia Saleem, Yara Ali, Ahmad Younes, Chaimae Hamri.

In association with

Dublin Core: Language: swe Subject: asylum, refugees, A Million Stories, Sweden

“I want to finish my studies”

AMSgreece — Fri, 06 Apr 2018 13:24:44 +0000

My name is Mosab, I am 23 years old and I was living in Homs, Syria. It has been five months now that I live in Greece. I left Syria because of the war. I also had to join the army but I did not want to. I would like to go to Germany, my brother and some cousins stay there.
Back home, I was studying mathematics at university. I want to continue my education, but in Syria the situation is very hard. The university had been shelled. In the future, I want to finish my studies and continue at Ph.D. level.
I first went from Hama to Idlib and the smugglers led me to Khirbet Al-Joz. We were walking for three hours in the mountains. Then, the smugglers left us alone there and the Turkish army caught me. After two days, they let me free and they sent me back to Syria. Then, Daesh found me and asked for information. Two days later, I tried to leave again. We were walking with some women and children for twelve hours, accompanied by the Turkish army who was threatening us with guns. We arrived in Turkey, someone came, took the men and stole all of our money. A car came and drove me to a house. The smugglers took some pictures of me and they asked 100 dollars so I could sleep in a bed for two hours. They took me to Istanbul and then Adana.
When I arrived in Greece, I was sleeping in the forest for two days and I was waiting for a car to drive me in an area outside Thessaloniki. A Syrian guy was speaking Greek and helped me go to Thessaloniki. We went to a restaurant and he bought me a ticket to Athens, where I came to Skaramagas camp.

Storyteller’s name: Mosab
Interviewer’s name: Anxhela Dani
Country of origin: Syria
Sex: M
Age: 23

Dublin Core: Language: bah Subject: Greece, Syria, Homs, refugee, Asylum, A Million Stories, Germany

From happiness to insecurity

AMSgreece — Tue, 03 Apr 2018 10:47:32 +0000

Kadijh Kaziz- story

Γεια σας. Ονομάζομαι Khadijh Kaziz και κατάγομαι από την πόλη Χομς της Συρίας. Είμαι παντρεμένη και έχω δύο παιδιά: ένα κορίτσι, τη Ghazal και ένα αγόρι, τον Mohamed Mora’ad. Πριν τον πόλεμο εργαζόμουν ως καθηγήτρια μουσικής στη Συρία. Τώρα, είμαι πρόσφυγας στην Ελλάδα. Θα ήθελα να πω ορισμένα πράγματα για τις εμπειρίες που άλλαξαν τη ζωή μου, καθώς από την ευτυχία και την ελπίδα πέρασα στην προσφυγιά και την ανασφάλεια.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία, έχασα τη δουλειά μου ως καθηγήτρια και ο σύζυγός μου έχασε τη δουλειά του στην αστυνομία. Μετακομίζαμε από το ένα μέρος στο άλλο, αφού χάσαμε το σπίτι μας και δεν είχαμε πλέον που να μείνουμε. Γίναμε ξένοι στην ίδια τη χώρα μας. Μόλις βρίσκαμε ένα μέρος για να εγκατασταθούμε, καταστρέφονταν όπως και τα υπόλοιπα λόγω των βομβαρδισμών. Η κόρη μου που ήταν αρκετά μεγάλη τότε, δηλαδή πριν φύγουμε από τη Συρία, φοβόταν τα πάντα. Όταν άκουγε τον ήχο των βομβών και των πυραύλων που έπεφταν γύρω μας ή τους ήχους των πολεμικών αεροσκαφών έτρεχε γρήγορα στην αγκαλιά μου δίχως να πει λέξη, μόνο έκλαιγε. Ο σύζυγός μου αρνούνταν να εγκαταλείψει τη χώρα μας παρόλο που του ζήτησα πολλές φορές να φύγουμε. Πριν από δύο χρόνια γέννησα τον γιο μας, τον Mohamed Mora’ad. Από τότε τα προβλήματα και οι δυσκολίες αυξήθηκαν και δυσκολευόμασταν να του βρούμε φάρμακα, όταν αρρώσταινε, καθώς δεν υπήρχαν καθόλου φάρμακα στην πόλη. Οι δυνάμεις του καθεστώτος της Συρίας μας είχαν παγιδεύσει καθώς είχαν απαγορευτεί οι προμήθειες φαγητού και φαρμάκων. Επομένως, ο σύζυγός μου αποφάσισε τότε να εγκαταλείψουμε τη χώρα.

Έτσι, ξεκινήσαμε μια νέα σελίδα στη ζωή μας. Οι δυσκολίες και τα προβλήματα άρχισαν να μεγαλώνουν όταν προσπαθήσαμε να διασχίσουμε τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας. Καταφέραμε να περάσουμε στην Τουρκία έπειτα από αρκετές προσπάθειες. Ο δρόμος από τον οποίο ταξιδέψαμε ήταν ιδιαίτερα δύσκολος, ειδικά για τα παιδιά μας. Ο τουρκικός στρατός μας συνέλαβε και μας φυλάκισε, ενώ την επόμενη μέρα μας γύρισαν στα σύνορα της Συρίας. Επομένως, η σκληρή προσπάθεια και η ταλαιπωρία μας χαραμίστηκαν. Μετά από τέσσερις προσπάθειες καταφέραμε να διασχίσουμε τα σύνορα, έχοντας περπατήσει αδιάκοπα για οχτώ ώρες. Η μικρή μου κόρη έκλαιγε συνέχεια από τον τρόμο και με ρωτούσε πού πηγαίνουμε, για ποιο λόγο φεύγουμε και εγώ της απαντούσα πως πηγαίνουμε να επισκεφτούμε την ξαδέλφη της για να παίξουν μαζί. Της δείχναμε ένα φως κοντά και λέγαμε πως σε λίγο θα φτάσουμε σε αυτό το φως, όπου μας περιμένει ο θείος της. Όταν φτάσαμε στην Αντιόχεια στην Τουρκία, κρυφτήκαμε για μερικές ώρες σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο. Το αίσθημα του φόβου ήταν το πιο φρικτό πράγμα. Στο Reyhanlı ήρθαν αμάξια για να μας πάρουν και ξεκουραστήκαμε στο σπίτι ενός φίλου του συζύγου μου. Στη συνέχεια, επισκεφτήκαμε τον αδερφό μου, ο οποίος κατοικεί στο Osmaniye. Ο σύζυγός μου αναζήτησε εργασία, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να βρει. Όσο περισσότερο μέναμε στην Τουρκία, τόσο περισσότερα χρήματα ξοδεύαμε και δεν είχαμε καθόλου εισόδημα, για να καλύψουμε τα έξοδά μας. Τότε, ο σύζυγός μου κι εγώ αποφασίσαμε να πάμε στην Ευρώπη.

Κατευθυνθήκαμε στη Σμύρνη και μείναμε στο σπίτι ενός λαθρεμπόρου, ο οποίος θα μας πήγαινε στην Ελλάδα. Πέρασαν μόλις δέκα μέρες και οι δυσκολίες επανήλθαν. Το ταξίδι ήταν ιδιαίτερα σκληρό καθώς ο λαθρέμπορος μας έβαλε σε ένα κλειστό αμάξι δίχως εξαερισμό για να αναπνέουμε και κάποιοι άνθρωποι που ταξίδευαν μαζί μας υπέφεραν από ασφυξία ή έκαναν εμετό. Στον δρόμο για τη βάρκα που θα μας μετέφερε στα ελληνικά νησιά έπεσα από έναν γκρεμό στην άκρη του δρόμου. Ο σύζυγός μου προσπάθησε να με βοηθήσει, ενώ κρατούσε τον τριών μηνών γιο μας. Έπειτα, ο σύζυγός μου έπεσε σε μια τρύπα και τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι του. Παρόλα αυτά, αντέξαμε, υποστήκαμε όλη αυτή την κούραση και διακινδυνεύσαμε τις ζωές μας ταξιδεύοντας με αυτή τη βάρκα, η οποία ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να πάμε στην Ελλάδα ή να παραμείνουμε στην Τουρκία δίχως καμία προοπτική για εργασία.

Όταν φτάσαμε στο νησί της Χίου, ο σύζυγός μου είπε πως όλα θα πάνε καλά και πως θα ξεχάσουμε την κούραση και το φόβο αλλά δυστυχώς δεν αγγίξαμε αυτό το όνειρο. Αν και η αίσθηση του φόβου έχει φύγει, η ψυχολογική και σωματική κούραση συνέχιζε να υπάρχει καθώς οι ελληνικές αρχές μας οδήγησαν σε ένα καταυλισμό κοντά στα αλβανικά σύνορα στη μέση της ερημιάς. Εκεί υπήρχαν στρατιωτικές σκηνές και πεζοδρόμιο με χαλίκι, ενώ δεν υπήρχε πουθενά μέρος για να κοιμηθούμε. Ο σύζυγός μου κι εγώ μαζεύαμε χαρτόνια ώστε να κοιμηθούν πάνω σε αυτά τα παιδιά μας και η κατάσταση βελτιώθηκε σταδιακά. Ωστόσο, ο φόβος επέστρεψε όταν οι πρόσφυγες που ζούσαν μαζί μας βρήκαν φίδια και σκορπιούς μέσα στις σκηνές. Πάντα σκεφτόμουν τι θα συνέβαινε στα παιδιά μου εάν τα δάγκωνε κάποιο φίδι. Μετά από έναν μήνα, τα παιδιά μου αρρώστησαν. Συνεπώς, τα μετέφεραν στο νοσοκομείο και παρέμειναν εκεί για δέκα ημέρες. Όταν βγήκαν από το νοσοκομείο, αποφασίσαμε να πάμε στην Αθήνα για να εγγραφούμε στην Υπηρεσία Ασύλου και να αναζητήσουμε έναν καλύτερο τόπο διαμονής. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε τίποτα από αυτά διότι ταξιδέψαμε προς το λιμάνι του Πειραιά δίχως προστασία για το κρύο και τη βροχή.

Μας φιλοξένησε κάποιος σε μια πολύ μικρή σκηνή από νάιλον, ενώ η κατάστασή μας ήταν πολύ άσχημη. Ο σύζυγός μου προσπάθησε να ζητήσει διαμονή σε έναν από τους καταυλισμούς προσφύγων, αλλά δεν τον βοήθησε κανείς. Έχοντας παραμείνει στον Πειραιά για σχεδόν τρεις μήνες, μας απαγορεύονταν να φύγουμε από το λιμάνι καθώς δεν είχαμε τα απαραίτητα έγγραφα για είσοδο ή έξοδο. Έπειτα, ο σύζυγός μου κι εγώ αποφασίσαμε να πάμε στον καταυλισμό του Σκαραμαγκά, όπου διέμενε ο γαμπρός μου, αλλά δεν μας επέτρεψαν την είσοδο. Έτσι, στήσαμε τη μικρή σκηνή μας μπροστά στον καταυλισμό και μείναμε για δεκαπέντε μέρες απέξω δίχως τουαλέτα ή κανονικό φαγητό. Δεν είχαμε καμία άλλη επιλογή και δεν μπορούσαμε να πάμε πίσω στον Πειραιά καθώς δεν είχαμε τα απαραίτητα έγγραφα.

Κάποια άτομα από τη διεύθυνση του καταυλισμού ήρθαν και μας επέτρεψαν την είσοδο και μας έδωσαν μικρά δωμάτια. Αυτά τα δωμάτια ήταν καλύτερα από παλάτι για εμάς. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως θα έχουμε το δικό μας μπάνιο, καθαρό νερό να πιούμε και ζεστό φαγητό να φάμε. Ήταν ένα νέο ξεκίνημα για εμάς και αρχίσαμε να νιώθουμε κάπως άνετα. Περιμένουμε να ταξιδέψουμε στην Ιρλανδία για να ξεκινήσει μια νέα ευτυχισμένη ζωή για την οικογένειά μου. Ελπίζω πως αυτό θα είναι ένα ευτυχές νέο ξεκίνημα. Σας ευχαριστώ!

Storyteller’s name: Khadijh Kaziz
Interviewer’s name: Anxhela Dani
Country of origin: Syria
Sex: F
Age: 31

Dublin Core: Language: el Subject: Greece, Syria, Homs, refugee, A Million Stories

“Why do not we have a home?”

AMSgreece — Mon, 02 Apr 2018 11:38:46 +0000

Ονομάζομαι Hassan Farzat. Ασφαλώς θα ήθελα να πω την ιστορία της άφιξής μου στην Ελλάδα. Έφτασα στο νησί της Χίου. Μείναμε σε καταυλισμό για 24 ώρες. 24 ώρες αργότερα, μεταφερθήκαμε στην Αθήνα και σε μια περιοχή που ονομάζεται Κατσικάς, στα σύνορα με την Αλβανία. Μείναμε σε καταυλισμούς. Όμως έχω δύο παιδιά. Το ένα είναι αγόρι ενός έτους, που ήταν νεογέννητο περίπου τεσσάρων μηνών τη στιγμή της άφιξής του και ένα κορίτσι πεντέμισι ετών. Περνούσαμε όλο τον καιρό μέσα σε σκηνές. Οι σκηνές ήταν σε άθλια κατάσταση. Υπήρχαν φίδια και σκορπιοί. Έμεινα στον καταυλισμό για τρεις μήνες. Μετά αποφάσισα να πάω στην Αθήνα.

Θέλησα να ψάξω για μια κατοικία καλύτερη από εκείνη που έμενα τότε, για τα παιδιά. Πήγα στον Πειραιά όπου παρέχονταν τροχόσπιτα στους ήδη υπάρχοντες πρόσφυγες. Ζήτησα τροχόσπιτο, ένα καθαρό μέρος όπου θα μπορούσα να μείνω περισσότερο από μία φορά, καθώς έχω παιδιά. Επιπλέον, υπέβαλα ιατρικές γνωματεύσεις. Συνέχισα να το ζητάω επί 4 μήνες – αλλά μάταια. Ζητούσα από οργανώσεις υποστήριξης για χορήγηση ασύλου να μου προσφέρουν κατοικία ή ένα σπίτι – αλλά μάταια. Τέλος, αναγκάστηκα να μείνω έξω από το στρατόπεδο, έστησα μια μικρή σκηνή στην οποία έμεινα εγώ και η οικογένειά μου για 15 μέρες. Είχε ένα μικρό κήπο. Ασφαλώς δεν είχε τουαλέτα. Γεμίζαμε καυτό νερό και περιμέναμε μέχρι να κρυώσει το νερό, ώστε να το πιούμε. Άνθρωποι μέσα από το στρατόπεδο έκλεψαν τρόφιμα για μας.

Έπειτα από λίγο καιρό, αναγκάστηκαν να αφήσουν όσους έμεναν έξω από το στρατόπεδο να μπουν μέσα. Ήμουν ένας από αυτούς. Μπήκαμε στο στρατόπεδο και μείναμε σε τροχόσπιτο. Το τροχόσπιτο ήταν σε καλύτερη κατάσταση από το προηγούμενο κατάλυμά μας. Ήταν εξοπλισμένο με κλιματιστικό, αλλά ήταν μικρό. Έπρεπε να μείνουμε μαζί με μια άλλη οικογένεια, οπότε κανείς δεν ένιωθε σαν στο σπίτι του. Έδωσα συνέντευξη σχετικά με το άσυλο και ζήτησα ένα σπίτι. Ασφαλώς όλοι όσοι έδωσαν συνέντευξη πήραν σπίτι, αλλά εγώ δεν πήρα τίποτα. Ο αδερφός μου έδωσε συνέντευξη πριν από μένα και πήρε σπίτι. Ωστόσο, όταν ήρθε η σειρά μου να δώσω συνέντευξη, τα σπίτια είχαν δοθεί. Συνεχίσαμε να ονειρευόμαστε ότι θα μας δοθεί ένα σπίτι.

Η μικρή μου κόρη πήγαινε στο σπίτι του αδερφού μου και με ρωτούσε γιατί εμείς δεν έχουμε σπίτι. Έλεγε ότι το σπίτι μας στη Συρία καταστράφηκε και τώρα δεν έχουμε σπίτι. Ήθελα να της πω ψέματα και έτσι έφτιαχνα μικρογραφίες σπιτιών, βίλες και της έλεγα ότι αυτό είναι το σπίτι μας. Έφτιαχνα αυτές τις μικρογραφίες πού και πού, ώστε να μπορεί να παίζει μ’ αυτές. Μου ήρθε η ιδέα να φτιάξω αυτές τις μικρογραφίες. Τώρα περιμένω μια ευκαιρία για δουλειά ή οτιδήποτε που θα εξασφαλίσει το μέλλον της οικογένειάς μου.

Storyteller’s name: Hassan Farzat
Interviewer’s name: Anxhela Dani
Country of origin: Syria
Sex: M
Age: 34

Dublin Core: Language: cpg Subject: Greece, Syria, Homs, refugee, A Million Stories

We expect to travel to another country

AMSgreece — Mon, 02 Apr 2018 11:04:36 +0000

Το όνομά μου είναι Hassan Farzat. Είμαι από την πόλη Χομς της Συρίας. Προτού αναχωρήσω από τη Συρία και φτάσω στην Ελλάδα εργαζόμουν στη συριακή αστυνομία, τέσσερα χρόνια πριν. Έχω οικογένεια που αποτελείται από τη σύζυγό μου και τα δύο μου παιδιά. Κατά την υπηρεσία μου στην αστυνομία υπέστην μια κρίση που στάθηκε αιτία για τα προβλήματα που πέρασα. Απήχθην από μια άοπλη ομάδα σύριων ανταρτών από λάθος. Υπεβλήθην σε έρευνα κατά τη διάρκεια της απαγωγής. Μετά αναγκάστηκα να αφήσω την υπηρεσία μου στην αστυνομία και να επιστρέψω στη γενέτειρά μου για να εγκατασταθώ εκεί. Υπηρετούσα στην επαρχία της Δαμασκού. Αναγκάστηκα να φύγω και να πάω στην πόλη Χομς.

Μετά εγκαταστάθηκα στην επαρχία της πόλης Χομς χωρίς δουλειά. Άνοιξα μια μικρή βιβλιοθήκη, καθώς έχασα τη δουλειά μου. Η οικονομική κατάσταση χειροτέρευε. Δεν μπορούσα να καλύψω τα έξοδα της οικογένειάς μου, έτσι αναγκάστηκα να πουλήσω την περιουσία μου και να πάω στην Ευρώπη.

Το ταξίδι ήταν τόσο δύσκολο. Ταξίδεψα στο Ιντλίμπ από την επαρχία της Χομς. Το ταξίδι ήταν τόσο επικίνδυνο. Ήμασταν στο δρόμο για 3 μέρες. Περπατούσαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Όταν έφτασα στο Ιντλίμπ, φυσικά ήμουν μόνος, καθώς η οικογένειά μου είχε ακολουθήσει άλλη διαδρομή. Μείναμε στο Ιντλίμπ για 20 μέρες, όπου προσπάθησα να ψάξω για δουλειά ή σπίτι για να νοικιάσω, αλλά μάταια.

Αποφάσισα να πάω στην Τουρκία, επιχείρησα τρεις φορές να ταξιδέψω προς την Τουρκία, αλλά η τουρκική χωροφυλακή με συνέλαβε. Περπατούσαμε όλη νύχτα, ώστε να μη μας συλλάβουν και μας μεταφέρουν πίσω σε συριακό έδαφος. Την τέταρτη φορά, εγώ και η οικογένειά μου περπατούσαμε περίπου μια ολόκληρη μέρα. Περπατούσαμε ώσπου φτάσαμε στην Αντάκια. Μετά μείναμε στο Ιζμίρ για δύο μήνες ή λιγότερο. Προσπάθησα να βρω σπίτι για να νοικιάσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Αναγκάστηκα να πάω στην Ελλάδα.

Ως τώρα ζω στην Ελλάδα για ενάμισι χρόνο. Περιμένουμε για να ταξιδέψουμε σε μια άλλη χώρα, όπου να μπορούμε να ζήσουμε. Αυτά είναι όλα όσα μου συνέβησαν. Υπάρχουν περισσότερες λεπτομέρειες απ’ όσες είπα, αλλά ήθελα να είμαι σύντομος. Αυτή είναι η ιστορία μου.

Storyteller’s name: Hassan Farzat
Interviewer’s name: Anxhela Dani
Country of origin: Syria
Sex: M
Age: 34

Dublin Core: Language: el Subject: Greece, Syria, Homs, refugee, A Million Stories