Afghanistan – A Million Stories

Humari

AMSgreece — Wed, 24 Apr 2019 20:29:26 +0000

My name is Humari, I am 57 years old and I come from Afghanistan. I was born in Kunduz. When I got married, I was very young. I was just 16 years old. I have got seven children. Three of my sons went to Germany three years ago and one of them went to Switzerland. The latter is very sick because back home, in Afghanistan, a bomb had exploded on his foot. One of my daughters lives in Sweden and she is married. With me here, in Greece, I have only my youngest son and daughter.
My husband was working as a General of the army. Now, he is very sick because he was shot in Afghanistan. Moreover, he is not able to work, as he is 62 years old. Our everyday life in Greece is very hard and we deal with many issues, as we do not know how to speak Greek. We just want to be reunited with our children in Germany.

Ονομάζομαι Humari, είμαι 57 ετών και προέρχομαι από το Αφγανιστάν. Γεννήθηκα στο Κουντούζ. Όταν παντρεύτηκα, ήμουν πολύ νέα. Ήμουν μόλις 16 ετών. Έχω επτά παιδιά. Τρεις από τους γιούς μου πήγαν στη Γερμανία τρία χρόνια πριν και ένας από αυτούς πήγε στην Ελβετία. Ο τελευταίος είναι πολύ άρρωστος, επειδή πίσω στο σπίτι, στο Αφγανιστάν, μια βόμβα εξερράγη στο πόδι του. Μία από τις κόρες μου ζει στη Σουηδία και είναι παντρεμένη. Μαζί μου εδώ, στην Ελλάδα, έχω μόνο τον μικρότερο γιο και τη μικρότερη κόρη μου.
Ο σύζυγός μου εργαζόταν ως στρατηγός του στρατού. Τώρα όμως είναι πολύ άρρωστος, επειδή είχε πυροβοληθεί όταν ήταν στο Αφγανιστάν. Επιπλέον, δεν μπορεί να εργαστεί, καθώς είναι 62 ετών. Η καθημερινότητά μας στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολη και αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα, αφού δεν γνωρίζουμε να μιλάμε ελληνικά. Το μόνο που θέλουμε είναι να επανενωθούμε με τα παιδιά μας στην Γερμανία.

Dublin Core: Language: en, el Subject: A Million Stories, Afghanistan, Greece, Refugee

Farokh

AMSgreece — Wed, 24 Apr 2019 20:24:03 +0000

My name is Farokh and I come from Afghanistan. I was born in Kunduz. There, I was working as a tailor and I got married when I was 21 years old. I have got six children; four sons and two daughters. I have been in Greece for about two years now. I came with all my family, except one of my boys. He is 14 years old and he lives in Germany. He has been in Germany for about one year and four months. We want to go to Germany as well, but it takes time and a lot of documents. All the other children are here with me and fortunately, this period, two of my children are going to school.
We have completed the whole procedure of documents to go to Germany, but we are still waiting. My husband has passed away. Taliban killed my husband in Afghanistan. After that, I decided to come here, in Greece, so as later to go to Germany.
My everyday life is very hard here. I have many problems, and every day is the same and very boring. One of my nice moments is when I cook to my children their favourite traditional Afghan dish, Qabili Palau.

Ονομάζομαι Farokh και προέρχομαι από το Αφγανιστάν. Γεννήθηκα στο Κουντούζ. Εκεί, εργάστηκα ως ράφτρα και παντρεύτηκα όταν ήμουν 21 ετών. Έχω έξι παιδιά: τέσσερις γιούς και δύο κόρες. Βρίσκομαι στην Ελλάδα εδώ και δύο χρόνια. Ήρθα με όλη την οικογένειά μου, εκτός από ένα από τα αγόρια μου. Εκείνος είναι 14 ετών και ζει στη Γερμανία. Βρίσκεται στη Γερμανία εδώ και ένα χρόνο και τέσσερις μήνες. Θέλουμε και εμείς να πάμε στη Γερμανία, αλλά χρειάζεται χρόνο και πολλά έγγραφα. Όλα τα υπόλοιπα παιδιά είναι εδώ, μαζί μου και ευτυχώς αυτή την περίοδο, δύο από τα παιδιά μου πηγαίνουν στο σχολείο.
Έχουμε ολοκληρώσει όλη την διαδικασία των εγγράφων που χρειάζονται για να πάμε στη Γερμανία, όμως ακόμα περιμένουμε. Ο σύζυγός μου έχει πεθάνει. Οι Ταλιμπάν σκότωσαν τον σύζυγό μου στο Αφγανιστάν. Μετά από αυτό, αποφάσισα να έρθω εδώ, στην Ελλάδα, έτσι ώστε αργότερα, να πάω στη Γερμανία.
Η καθημερινότητά μου είναι πολύ δύσκολη εδώ. Αντιμετωπίζω πολλά προβλήματα και η κάθε μέρα είναι ίδια και πολύ βαρετή. Μια από τις όμορφες στιγμές μου είναι όταν μαγειρεύω στα παιδιά μου το αγαπημένο παραδοσιακό αφγανικό φαγητό τους, το Qabili Palau (καμπούλι παλάο).

Dublin Core: Language: en, el Subject: A Million Stories, Afghanistan, Greece, Refugee

Arash

AMSgreece — Wed, 24 Apr 2019 20:02:07 +0000

My name is Arash and I am 10 years old. I have been in Greece for about 3 years now. I am in the fifth grade of primary school and from all the school subjects, I like the Greek language(and literature), Maths and PE(physical education). In the afternoon, I go to training for two hours. I do kickboxing. I have won two medals and I have taken two belts and a certificate of attendance. I would like to be a police officer or to be involved in kickboxing professionally.

Με λενε Arash και είμαι 10 ετών. Βρίσκομαι στην Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια. Πηγαίνω στη πέμπτη δημοτικού και από τα μαθήματα μου αρέσουν η Γλώσσα, τα Μαθηματικά και η Γυμναστική. Τα απογεύματα πηγαίνω για δύο ώρες σε προπονήσεις. Ασχολούμαι με το κικ μπόξινγκ. Έχω πάρει δύο μετάλλια, 2 ζώνες και ένα δίπλωμα συμμετοχής. Θα μου άρεσε να γίνω αστυνόμος ή να ασχοληθώ με το κικ μπόξινγκ επαγγελματικά.

Dublin Core: Language: en, el Subject: A Million Stories, Afghanistan, Greece, Refugee

Rogan

AMSgreece — Wed, 24 Apr 2019 19:59:29 +0000

My name is Rogan and I am 12 years old. I have been in Greece for about 3 years now. I go to a junior high school. My favourite subjects are the Greek language(and literature) and PE(physical education). I really enjoy playing with my friends. I would like to be involved in modelling and drawing.

Με λένε Rogan και είμαι 12 ετών. Βρίσκομαι στην Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια. Πηγαίνω στο γυμνάσιο. Τα αγαπημένα μου μαθήματα είναι η Γλώσσα και η Γυμναστική. Μου αρέσει πολύ να παίζω με τους φίλους μου. Θα ήθελα να ασχοληθώ με το μόντελινγκ και τη ζωγραφική.

Dublin Core: Language: en, el Subject: A Million Stories, Afghanistan, Greece, Refugee

Zobeda

AMSgreece — Wed, 24 Apr 2019 19:55:24 +0000

I am Zobeda, I am 34 years old and I came from Afghanistan with my family. I have three children; one son and two daughters. In the morning, the first thing that I do is to prepare breakfast and then to send my children to school. When I return, I start cleaning and cooking for the family. I really like cooking “Kitchiri”, which consists of meat and black rice.
We have been here for almost three years. For now, we have a nice house but if it was a little bit bigger, it would be nicer. Back in Afghanistan, I was working as a teacher for the first and second grade of primary school. I like sewing and making jewellery. When I was at Elliniko, I was making jewellery and many people liked it. I really miss my family and my parents. I would like to stay in Greece if I had a good job.

Είμαι η Zobeda, είμαι 34 ετών και ήρθα από το Αφγανιστάν με την οικογένειά μου. Έχω τρία παιδιά: ένα γιό και δύο κόρες. Το πρωί, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ετοιμάσω το πρωινό και μετά να πάω τα παιδιά μου στο σχολείο. Όταν επιστρέφω, ξεκινάω να καθαρίζω και να μαγειρεύω για την οικογένεια. Μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω το «Kitchiri», το οποίο αποτελείται από κρέας και μαύρο ρύζι.
Βρισκόμαστε εδώ περίπου τρία χρόνια. Προς το παρόν έχουμε ένα καλό σπίτι, αλλά αν ήταν λίγο μεγαλύτερο, θα ήταν καλύτερα. Στο Αφγανιστάν, εργαζόμουν ως δασκάλα της πρώτης και δευτέρας τάξης του δημοτικού σχολείου. Μου αρέσει να πλέκω και να φτιάχνω κοσμήματα. Όταν ήμουν στον Ελληνικό, έφτιαχνα κοσμήματα που άρεσαν σε πολλά άτομα. Η οικογένεια και οι γονείς μου μου λείπουν πάρα πολύ. Θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα, αν είχα μια καλή δουλειά.

Dublin Core: Language: en, el Subject: A Million Stories, Afghanistan, Greece, Refugee

“A story that I will never forget”

AMSgreece — Wed, 24 Apr 2019 19:48:35 +0000

My name is Mohamed Azimi Asef Ostadazim. I am 39 years old and I have come to Greece with my family. My wife and our three children.
We have been in Greece for almost three years. We came here in order to go to Germany. We went near the borders of FYROM but, because they were closed, we came to Athens.
At first, we were staying in Elliniko’s refugee centre. In there, I started giving lessons to refugees. I was teaching them how to draw. I was staying in Elliniko’s camp for one year and a half. Almost 180 students participated in my class. After a while, we conducted an exhibition inside the Elliniko’s refugee centre. Some politicians and many journalists visited the exhibition. I was interviewed by many media, as well as Al Jazeera. One year and six months later, my family and I went to Thiva’s refugee centre for the next four months. Afterwards, we came back to Athens.
Twenty-six years ago, I started calligraphy back home, in Afghanistan. I was a famous calligrapher in Afghanistan and I was working as an advertiser. When the Taliban came to my city, I went to Iran for six years and then I returned to Afghanistan. I always wanted to help people, thus I established a learning center for writing, reading and calligraphy. When the Taliban were in Afghanistan, it was very difficult to establish a learning center and I faced many difficulties. The Taliban did not allow to teach people and I gave lessons secretly. After a few months, the Taliban learnt about the learning center. In parallel, I was working in the advertising industry.
One day, a car came and a man entered my working place. I understood that he was an Arab. He said that he liked very much the place and he told me his name. He also said that his father was a very well known Arab businessman and he owned a company in Afghanistan. He was interested in creating a route from Iran to Afghanistan. So, for that reason, he wanted to make a billboard. After I completed the task, I went to their organization to present it. After a while, I realised that the people who were working there were all Taliban. However, I had already made the billboard and he liked my work. The next day, he came again to my store and he asked for more work. So, after a while, we became friends.
I remember vividly one time that I went to his office and next to his chair there was a gun. Every time I went to his office, I needed a translator because he was speaking Arabic. One day the translator said that he could not come inside this time, and so I entered by myself. The Arab businessman was searching online something for Saudi Arabia. After a while, I asked him if he is a terrorist and if he came to my country to create problems. He was wondering why I was asking this question to him. I answered: “Because your boss is a Taliban”. He only replied that he is not the leader of the Taliban and that he only wanted to create a route from Iran to Herat, and for that reason, he was bringing tools and machines to my country.
When on the 11th of September the twin towers in the USA fell, the Americans came to Afghanistan, and when they came to Afghanistan, all Taliban left. After a long period, when the Taliban left Afghanistan, I went to the Arab businessman’s office and I was looking for him. However, someone from the office informed me that he was not anymore in the office and that he has left to hide. He also said that the Arab businessman was living now with Osama bin Laden.
Two months later, I learnt that this man was on the blacklist of Americans. After that, I was thinking that for a period of time I was friend with a very dangerous man. All this situation is a story that I will never forget…Thankfully, God protected me!
I decided to share this story because most media say it in a different way. All people have some stories from their lives and it is good for those to be shared.

Dublin Core: Language: en Subject: A Million Stories, Afghanistan, Greece, Refugee

I hope to work again with sewing machines

AMSgreece — Mon, 22 Apr 2019 20:20:33 +0000

I am Marziye and I am 48 years old. I came from Iran with my family, but my origin is from Afghanistan. I have three boys and one girl. The last two years we live in Greece. We are staying for almost one year and a half at Skaramagas Refugee Centre. Before Skaramagas, we were staying near Piraeus port.
For many years, all my family members have worked with sewing machines and they have designed Afghans clothes. Thus, I also learned sewing. In Iran, I was working for a company and I was sewing clothes. I like sewing for other people, my family and myself. In the future, if we get our documents, I would like to stay in Greece or go to Germany. I hope to work again with sewing machines and clothes, in order to gain money by that. For now, I am using the sewing machines that are provided by an NGO here in Skaramagas.

Είμαι η Marziye και είμαι 48 ετών. Ήρθα από το Ιράν με την οικογένειά μου, ωστόσο η καταγωγή μου είναι από το Αφγανιστάν. Έχω τρεις γιούς και μια κόρη. Τα τελευταία δύο χρόνια ζούμε στην Ελλάδα. Μένουμε στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στο Σκαραμαγκά, σχεδόν ενάμιση χρόνο. Πριν έρθουμε στον Σκαραμαγκά, μέναμε κοντά στο λιμάνι του Πειραιά.
Για πολλά χρόνια, όλα τα μέλη της οικογένειάς μου εργάζονταν με ραπτομηχανές και έραβαν ρούχα για τους Αφγανούς. Έτσι, έμαθα και εγώ να ράβω. Στο Ιράν, εργαζόμουν σε μια εταιρεία, όπου έραβα ρούχα. Μου αρέσει να ράβω ρούχα για άλλους ανθρώπους, την οικογένειά μου και για μένα. Στο μέλλον, αν έχουμε τα έγγραφά μας, θα ήθελα να μείνουμε στην Ελλάδα ή να πάμε στην Γερμανία. Ευελπιστώ να ασχοληθώ πάλι με ραπτομηχανές και ρούχα, ώστε να κερδίζω και χρήματα από την εργασία αυτή. Προς το παρόν, εδώ στο Σκαραμαγκά, χρησιμοποιώ τις ραπτομηχανές που μας παρέχει μια ΜΚΟ.

Dublin Core: Language: en, el Subject: Greece, Afghanistan, Iran, refugee, A Million Stories

Reunited with my entire family

AMSgreece — Mon, 22 Apr 2019 19:34:37 +0000

Hello! I am Mahnaz, I am 24 years old and I come from Afghanistan, from the city of Herat. Back in Afghanistan, my family consisted of 13 people and now, here in Skaramagas, I have got only my mother, my daughter who is 4 years old and my brother.
My life was getting worse due to the war in Afghanistan. I was 15 years old when I lost my father and then my siblings started going out with some bad guys and they often had troubles with them. Therefore, my mother decided to leave Afghanistan so as to come to Europe. First, we had to go to Pakistan, but there was very dangerous. After Pakistan, we went to Iran. Our journey to Iran was very dangerous as well. We had to walk from dusk till dawn. Then, we went to Turkey and from there, we went to Greece by boat. Our boat was destroyed in the middle of the sea. Luckily, Greeks helped us and they sent us to Moria’s refugee centre, in Lesvos island.
We stayed there for one month and a half, while the situation in Moria was not the best. There were many dangerous boys. The situation was even worse for the girls because they couldn’t go to the bathroom. Generally, the situation on the island was awful. Athens was in the same awful state of affairs as well, because when we came, we couldn’t get our documents. I have been in Skaramagas for about four months. We don’t have money and I don’t have my whole family here.
As for my future, I just want to be reunited with my entire family. My husband is in France and I want to go there too. If it is possible, I can go to school there.

Γειά σας! Είμαι η Mahnaz, είμαι 24 χρονών και κατάγομαι από το Αφγανιστάν, από την περιοχή Χεράτ. Η οικογένειά μου στο Αφγανιστάν αποτελούνταν από 13 άτομα και τώρα, εδώ στο Σκαραμαγκά έχω μόνο την μητέρα μου, την κόρη μου που είναι 4 ετών και τον αδερφό μου.
Με τον πόλεμο η ζωή μου άρχισε να γίνεται χάλια στο Αφγανιστάν. Ήμουν 15 ετών όταν έχασα τον πατέρα μου και τότε τα αδέρφια μου άρχισαν τις κακές παρέες και συχνά έμπλεκαν σε καυγάδες. Έτσι, η μητέρα μου αποφάσισε να φύγουμε από το Αφγανιστάν, για να έρθουμε στην Ευρώπη. Έπρεπε να πάμε πρώτα στο Πακιστάν, αλλά εκεί ήταν πολύ επικίνδυνα. Μετά από το Πακιστάν πήγαμε στο Ιράν. Το ταξίδι για το Ιράν ήταν πολύ επικίνδυνο. Έπρεπε να περπατάμε από αργά το βράδυ ως τα ξημερώματα. Μετά από το Ιράν, ήρθαμε στην Τουρκία, μέσω της οποίας περάσαμε με βάρκα στην Ελλάδα. Η βάρκα μας χάλασε στη μέση της θάλασσας. Ευτυχώς ήρθε βοήθεια από τους Έλληνες και μας πήγαν στη Μόρια της Λέσβου.
Ήμασταν εκεί για περίπου ενάμιση μήνα και η κατάσταση στη Μόρια δεν ήταν πολύ καλή. Είχε πολλά αγόρια και ήταν πολύ επικίνδυνα. Η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη για τα κορίτσια, καθώς δεν μπορούσαν να πάνε ούτε τουαλέτα. Στο νησί η κατάσταση ήταν χάλια. Το ίδιο συνέβαινε και όταν ήρθαμε στην Αθήνα, διότι δεν μπορούσαμε να έχουμε τα έγγραφά μας. Είμαι περίπου τέσσερις μήνες στον Σκαραμαγκά. Δεν έχουμε λεφτά, δεν έχω όλη την οικογένειά μου.
Για το μέλλον μου, θέλω μόνο να δω ξανά μαζεμένη όλη την οικογένειά μου. Ο άντρας μου βρίσκεται στην Γαλλία και θέλω να πάω εκεί. Ίσως εκεί, να μπορέσω να πάω σχολείο ξανά.

Dublin Core: Language: en, el Subject: Greece, Afghanistan, refugee, A Million Stories

We came to Europe because we need freedom

AMSgreece — Sun, 10 Feb 2019 22:33:51 +0000

Abdulhai is a refugee in Greece. He shared his story for the Creative Europe Programme of the European Union ‘A Million Stories’. He talked about his life in Afghanistan, his journey since he fled Afghanistan. His everyday life in Greece and his voluntary work in the refugee centre of Ellinikos.

Dublin Core: Language: en Subject: Greece, Afghanistan, refugee, A Million Stories

“I just want to see my family all together”

AMSgreece — Sun, 10 Feb 2019 20:28:09 +0000

Hello! I am Mayro and I come from Afghanistan, from the city of Herat. My childhood was very good and there was not any war. When the war was declared, I was 17 years old and I had two children. My life was getting worse due to the war. Twenty-two years have passed since I have lost my husband. I have seven children; five boys and two girls. My oldest daughter was 15 years old and my oldest son was 12 years old when their father passed away. Now my children are grow up and the war continues in Afghanistan.
As my children do not have their father, they started going out with some bad guys and they often had troubles with them. When we decided to leave Afghanistan so as to come to Europe, we had to go to Pakistan first but there was very dangerous and we often felt that we could be lost. After Pakistan, we went to Iran. Our journey to Iran was very dangerous as well. We had to walk from dusk till dawn. There were some days that we had to walk for 12 hours in some dangerous paths, close to cliffs. Also, in those areas, there were some dangerous shooters. From Iran, we went to Turkey and from there, we went to Greece by boat. Our boat was destroyed in the middle of the sea. Luckily, Greeks helped us and they sent us to Moria’s refugee centre, in Lesvos island.
We stayed there for about one month and a half, while the situation in Moria was not the best. There were many dangerous boys and they were putting on fire in the tents. The situation was even worse for the girls because they couldn’t go to the bathroom. Generally, the situation on the island was awful. Athens was in the same awful state of affairs as well, because when we came, we couldn’t get our documents. For this reason, we bought identity cards from a salesman for 500 euros. I have been in Skaramagas for about four months.
Back in Afghanistan, my family consisted of 13 people but now they are all spread out. Here, in Greece, I am with my daughter and my granddaughter. I just don’t know what I want anymore and what I have to do for my future. We don’t have money and I don’t have my whole family here. I just want to be reunited with my entire family.

Γειά σας! Είμαι η Mayro και κατάγομαι από το Αφγανιστάν, την περιοχή Herat. Στα παιδικά μου χρόνια ήταν όλα καλά και δεν υπήρχε πόλεμος. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος ήμουν 17 ετών και είχα δυο παιδιά. Με τον πόλεμο η ζωή μου άρχισε να γίνεται χάλια. Έχουν περάσει 22 χρόνια από τότε που έχασα τον άντρα μου. Έχω εφτά παιδιά, πέντε αγόρια και δυο κορίτσια. Η μεγάλη μου κόρη ήταν 15 ετών και ο γιος μου 12 ετών, όταν πέθανε ο πατέρας τους. Τώρα τα παιδιά μου μεγαλώνουν και ο πόλεμος συνεχίζεται στο Αφγανιστάν.
Τα παιδιά μου καθώς δεν είχαν τον πατέρα τους άρχισαν τις κακές παρέες και συχνά έμπλεκαν σε καυγάδες. Όταν αποφασίσαμε να φύγουμε από το Αφγανιστάν, για να έρθουμε στην Ευρώπη, έπρεπε να πάμε πρώτα στο Πακιστάν, αλλά εκεί ήταν πολύ επικίνδυνα και συχνά ένιωθες ότι χανόσουν στους δρόμους. Μετά από το Πακιστάν πήγαμε στο Ιράν. Το ταξίδι για το Ιράν ήταν πολύ επικίνδυνο. Έπρεπε να περπατάμε αργά το βράδυ ως τα ξημερώματα. Υπήρχαν μέρες που περπατούσαμε για 12 ώρες σε επικίνδυνα μονοπάτια κοντά σε γκρεμούς. Σε εκείνες τις περιοχές υπήρχαν αρκετοί σκοπευτές και ήταν επικίνδυνοι. Μετά από το Ιράν, ήρθαμε στην Τουρκία, μέσω της οποίας περάσαμε με βάρκα στην Ελλάδα. Η βάρκα μας χάλασε στη μέση της θάλασσας. Ευτυχώς ήρθε βοήθεια από τους Έλληνες και μας πήγαν στη Μόρια της Λέσβου.
Ήμουν εκεί για περίπου ενάμιση μήνα, η κατάσταση στη Μόρια δεν ήταν πολύ καλή. Είχε πολλά αγόρια και ήταν πολύ επικίνδυνα. Έβαζαν φωτιές στις σκηνές. Η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη για τα κορίτσια, δεν μπορούσαν να πάνε ούτε τουαλέτα. Στο νησί η κατάσταση ήταν χάλια, το ίδιο και όταν ήρθαμε στην Αθήνα διότι δεν μπορούσαμε να έχουμε τα έγγραφά μας. Για το λόγο αυτό αγοράσαμε ταυτότητα από κάποιον έναντι 500 ευρώ. Είμαι περίπου τέσσερις μήνες στον Σκαραμαγκά.
Όταν ήμασταν στο Αφγανιστάν, η οικογένεια αποτελούνταν από 13 άτομα, ωστόσο τώρα όλοι έχουν διασκορπιστεί. Εδώ στην Ελλάδα είμαστε εγώ, η κόρη μου και η εγγονή μου. Τώρα δεν ξέρω πια τι θέλω και τι πρέπει να κάνω για το μέλλον μου. Δεν έχουμε λεφτά, δεν έχω όλη μου την οικογένεια. Θέλω μόνο να δω ξανά μαζεμένη όλη μου την οικογένεια.

Dublin Core: Language: en, el Subject: Greece, Afghanistan, refugee, A Million Stories