Το όνομά μου είναι Juan Sido, είμαι από την Afrin και είμαι πρόσφυγας. Η ιστορία μου αρχίζει στο 2013 όταν η οικογένειά μου και εγώ εγκαταλείψαμε σπίτι και πήγαμε στην Τουρκία εξαιτίας του πολέμου. Έμεινα εκεί μέχρι το 2016. Στη συνέχεια, έφυγα έτσι ώστε να επανενωθεί με τον παλαιότερο αδελφό μου. Μετά από αυτό, καταχωρήσαμε σε μια οργάνωση για μετεγκατάσταση στην Ελλάδα.
Όταν έφυγα από την Τουρκία, ήμουν με έναν από τους μεγαλύτερους αδελφούς μου. Φτάσαμε στη Χίο όπου μέναμε για τρεις μέρες και στη συνέχεια πήγαμε στην Αθήνα. Μείναμε στον Πειραιά για τρεις μήνες και στη συνέχεια μετακομίσαμε στο κέντρο προσφύγων του Σκαραμάγκα. Μετά από τέσσερις μήνες, το πρόγραμμα μετεγκατάστασης ήταν σε ισχύ και καταχωρήσαμε σε αυτό. Σχεδόν επτά μήνες αργότερα, η Ιρλανδία επέλεξε να μετεγκαταστήσει τον αδερφό μου και εγώ. Περιμέναμε για εννέα ακόμη μήνες για την πτήση μας και έτσι μεταφέραμε στην Ιρλανδία.
Δεδομένου ότι ήμασταν εγγεγραμμένοι στην Ιρλανδία, μας πήγαν σε ξενοδοχείο. Μείναμε στο ξενοδοχείο για επτά μήνες μέχρι να μας δώσουν ένα σπίτι.
Μερικές φορές παρακολουθούσα μαθήματα αγγλικών έξω από το στρατόπεδο και κάποιες άλλες φορές περνούσα μόνο το χρόνο μου στο σπίτι.
Στην Ιρλανδία, η καθημερινή μου ρουτίνα είναι απλή. Τρώω και πηγαίνω στο σχολείο. Όταν πηγαίνω στο σχολείο, αισθάνομαι ότι σπαταλάω το χρόνο μου γιατί τα περισσότερα από τα πράγματα που μου διδάσκουν τώρα, τα έμαθα στην Ελλάδα. Έτσι, αισθάνομαι ότι δεν προχωρώ στη ζωή μου. Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι την οικογένεια και τους φίλους μου στην Ελλάδα.
Ονομάζομαι Juan Sido, καταγόμαι από τον Άφριν και είμαι αποφυγάς. Η ιστορία μου ξεκινά από το 2013, όταν εγώ και η οικογένειά μου φύγαμε από το σπίτι μας και πήγαμε στην Τουρκία λόγω του πολέμου. Έμεινα εκεί μέχρι το 2016. Ύστερα έφυγα, με σκοπό να επανασυνδεθεί με τον μεγαλύτερο αδερφό μου. Στη συνέχεια, κάναμε την εγγραφή μας σε μια οργάνωση για μετατόπιση στην Ελλάδα.
Όταν έφυγα από την Τουρκία ήμουν μαζί με έναν από τους μεγαλύτερους αδελφούς μου. Φτάσαμε στη Χίο που μείναμε για τρεις μέρες και μετά πήγαμε στην Αθήνα. Μήναμε στο Πειραιά για τρεις μήνες και μετά πήγαμε στο κέντρο φιλοξενίας των προσφύγων, στο Σκαραμαγκά. Μετά από τέσσερις μήνες, το πρόγραμμα μετακόμισης τέθηκε σε ισχύ και έγινε η εγγραφή μας σε αυτό. Σχεδόν επτά μήνες αργότερα, η Ιρλανδία επέλεξε να μετεγκαταστήσει τον εμένα και τον αδερφό μου. Περιμέναμε εννιά μήνες ακόμη για την πτήση μας και έτσι, πήγαμε στην Ιρλανδία.
Εφόσον είχαμε εγγραφεί στην Ιρλανδία, πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο. Μήναμε στο ξενοδοχείο για επτά μήνες, μέχρι που μπορούσαν να μας παράσχουν ένα σπίτι.
Μερικές φορές παρακολουθούσα μαθήματα αγγλικών εκτός του κέντρου φιλοξενίας και μερικές άλλες φορές απλά περνούσα το χρόνο μου στο σπίτι.
Στην Ιρλανδία, η καθημερινότητα μου είναι απλή. Τρώω και πηγαίνω στο σχολείο. Όταν πηγαίνω στο σχολείο, αισθάνομαι ότι σπαταλώ το χρόνο μου καθώς τα περισσότερα πράγματα που μαθαίνουν τώρα, τα έχω μάθει στην Ελλάδα. Επομένως, νιώθω πως δεν εξελίσσομαι.
Τώρα είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι την οικογένεια και τους φίλους μου στην Ελλάδα.