Hello!! I am Somia from Afghanistan. I am married and I have two children. I have been in Greece for two years now.
Before I came to the Refugee Center in Skaramagas, I have been in Chios island for six months and the situation was very bad there. Although I have been there only for six months, I felt like I had lived in that horrible place for six years. They did not help us and I felt like I was in prison.The police was always beside us but they did not let us do anything. Moreover, they did not let other people help us. We had no help from anyone. It was very bad there, there were Afghans and Syrians in the same place. After six months, they let us come to Athens, however, they did not give us our documents from the beginning.
In Chios, where we stayed, there were many families. Most of us wanted to leave for Athens, but they did not let anyone leave. They only allowed a woman to leave for Athens because she was pregnant and her husband was in another country. We were very afraid and we were scared as they were telling us that they would take us back. If we returned to Turkey, the situation would be bad and even worse in Afghanistan.
As far as Afghanistan is concerned, for the young girls, school was a safe place, but as they were growing up, the situations were becoming more dangerous. There were many horrible cases that bad men exploited the girls. In Afghanistan, girls and women were not important entities, only boys were important people for society.
While we were at school, everything was great. However, when we finished school and we had to leave, it was very dangerous. My father came to pick me up from school and we went back home. I went to school up to the first year of high school. Then, I got married and I had to leave school, but I was working at home as a teacher. I gave lessons to young children.
Regarding the refugee center, Ι dο not like the existing situation. Many new people have come lately and the new families are not that good. Many boys have come now and they are dangerous. Sometimes, we are afraid of letting our children play outside. Also, they speak rudely and we do not want our children to hear them speak this way. Only in the refugee center the situation is somewhat difficult, but life in Athens is very good. We can go out and go for a walk with our children, without being in danger. In Afghanistan, we had to be in our homes from six o’clock in the afternoon and do nothing. I think that if we stayed at a home in Athens, the situation would be very different.
We recently gave an interview at the asylum center, but all they told us was to go back there in 2019. Despite all these situations, we would like to stay in Greece. Life in Greece is better than life in Afghanistan. Luckily, my children can go to school here, can be educated and we can learn Greek and English. Greece is a safer place than my country! In Greece, I have a new life and I feel that I finally own my life. Now, as a woman, I can deal with everything all by myself.
Storyteller’s name: Somia
Interviewer’s name: Anxhela Dani
Country of origin: Afghanistan
Sex: F
Age: 26
Γεια σας! Είμαι η Σόμια από το Αφγανιστάν, είμαι παντρεμένη και έχω δύο παιδιά. Στην Ελλάδα έχω δυο χρόνια.
Πριν έρθω στο Κέντρο Φιλοξενίας στο Σκαραμαγκά, ζούσα για έξι μήνες στο νησί Χίος και η κατάσταση εκεί ήταν πολύ άσχημη. Αν και ήμουν εκεί μόνο για έξι μήνες, ένιωθα σαν να έζησα έξι χρόνια σε εκείνο το άσχημο μέρος. Δεν μας βοηθούσαν, ένιωθα σαν να βρισκόμουν στη φυλακή. Η αστυνομία ήταν πάντα κοντά μας, αλλά δεν μας άφηναν να κάνουμε τίποτα. Επίσης, δεν άφηναν άλλους ανθρώπους να μας βοηθήσουν. Δεν είχαμε καμία βοήθεια από κανέναν. Ήταν πολύ άσχημα εκεί, υπήρχαν Αφγανοί και Σύριοι στο ίδιο μέρος. Μετά από έξι μήνες μας άφησαν να έρθουμε Αθήνα, ωστόσο δεν μας έδωσαν τα έγγραφά μας εξ αρχής.
Στο μέρος που βρισκόμασταν στη Χίο υπήρχαν πολλές οικογένειες. Οι περισσότεροι θέλαμε να φύγουμε για Αθήνα, αλλά δεν άφηναν κανέναν να φύγει. Επέτρεψαν μόνο σε μια γυναίκα να φύγει για Αθήνα, διότι ήταν έγκυος και ο άντρας της ήταν σε άλλη χώρα. Εμείς φοβόμασταν πολύ και τρομάζαμε καθώς μας έλεγαν πως θα μας γυρίσουν πίσω. Εάν επιστρέφαμε στην Τουρκία η κατάσταση θα ήταν κακή και στο Αφγανιστάν ακόμα χειρότερη.
Όσον αφορά το Αφγανιστάν, για τα μικρά κορίτσια ήταν καλά όσο πηγαίναν σχολείο, αλλά όταν μεγάλωναν οι καταστάσεις γινόντουσαν πιο επικίνδυνες. Υπήρχαν πολλές άσχημες περιπτώσεις που κακοί άντρες εκμεταλλεύονταν τα κορίτσια. Στο Αφγανιστάν τα κορίτσια και οι γυναίκες δεν ήμασταν σημαντικές οντότητες, μόνο τα αγόρια ήταν σημαντικοί άνθρωποι για την κοινωνία.
Όσο ήμασταν στο σχολείο, όλα ήταν υπέροχα. Ωστόσο, όταν τελείωνε το σχολείο και έπρεπε να φύγουμε ήταν πολύ επικίνδυνα. Ερχόταν ο πατέρας μου να με πάρει από το σχολείο για να πάω σπίτι. Πήγαινα σχολείο μέχρι τη πρώτη λυκείου. Mετά, παντρεύτηκα και σταμάτησα το σχολείο, αλλά εργαζόμουν στο σπίτι σαν δασκάλα. Έκανα μαθήματα σε μικρά παιδιά.
Σχετικά με προσφυγικό κέντρο, δεν μου αρέσει η κατάσταση που επικρατεί. Έχουν έρθει πολλά νέα άτομα τελευταία και οι νέες οικογένειες δεν είναι τόσο καλές. Τώρα έχουν έρθει πολλά αγόρια που είναι επικίνδυνοι. Κάποιες φορές φοβόμαστε να αφήσουμε τα παιδιά να παίξουν έξω. Επίσης μιλάνε με άσχημες λέξεις, που δεν θέλουμε να ακούνε τα παιδιά μας. Μόνο στο προσφυγικό κέντρο είναι κάπως δύσκολη η κατάσταση, αλλά η ζωή στην Αθήνα είναι πολύ καλή. Μπορούμε να βγαίνουμε και να κάνουμε βόλτες με τα παιδιά μας χωρίς να κινδυνεύουμε. Στο Αφγανιστάν έπρεπε από τις έξι το απόγευμα να μπαίνουμε μέσα στα σπίτια μας και να μην κάνουμε τίποτα. Θεωρώ πως άμα μέναμε σε σπίτι στην Αθήνα, η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική.
Πρόσφατα δώσαμε μια συνέντευξη στο κέντρο ασύλου, αλλά το μόνο που μας είπαν ήταν να ξαναπάμε το 2019. Παρ’ όλες αυτές τις καταστάσεις, θα θέλαμε να κάτσουμε στην Ελλάδα. Η ζωή στην Ελλάδα είναι καλύτερη από το Αφγανιστάν. Ευτυχώς εδώ τα παιδιά μου μπορούν να πάνε στο σχολείο, να μορφωθούν και εμείς να μάθουμε ελληνικά και αγγλικά. Η Ελλάδα είναι πιο ασφαλής από τη χώρα μου! Στην Ελλάδα έχω μια καινούρια ζωή, έχω τη ζωή μου στα χέρια μου. Μπορώ πλέον, σαν γυναίκα, να αντιμετωπίσω τα πάντα μόνη μου.